Adam Garrie, The Duran
Με τον ανωτέρω τίτλο η διαδικτυακή εφημερίδα “The Duran”, δημοσιεύει το κατωτέρω άρθρο του συνεργάτη της Αdam Garrie, το ενδιαφέρον του οποίου έγκειται στο ότι εκφράζει σαφώς τις ρωσικές απόψεις για το διαμορφούμενο σκηνικό πολεμικής κρίσεως στα Βαλκάνια –της οποίας επιπλέον παρουσιάζει το ιστορικό πλαίσιο.
Ανάδειξη: Μιχαήλ Στυλιανού*
Το ΝΑΤΟ και όχι η Ρωσία είναι που ανοίγει ιστορικές πληγές στην πιο ταραγμένη περιοχή της Ευρώπης. Της Ρωσίας η σύγχρονη ανάμειξη στα Βαλκάνια είναι συγκριτικά ελάχιστη. Η Ρωσία κάνει συναλλαγές με την Σερβία, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών, αλλά οι συναλλαγές αυτές δεν έχουν κανένα πιεστικό χαρακτήρα, από τη μια ή την άλλη πλευρά.
Όπως με τον υπόλοιπο κόσμο, η Ρωσία θα ήθελε να έχει καλές εμπορικές σχέσεις με όλες τις βαλκανικές χώρες και όχι μόνο με τα πρώην γιουγκοσλαβικά κράτη. Δεν υπάρχει τίποτε το ασύνηθες σε αυτό ούτε κάτι το ιδιαίτερο σε αυτήν την επιθυμία. Η Ρωσία ειλικρινά είναι περισσότερο εστιασμένη στην Κεντρική Ασία, στην Ανατολική Ασία και ακόμη στη Μέση Ανατολή, παρά στα Βαλκάνια.
Οι σχέσεις της Ρωσίας με την περιοχή αυτή είναι κατ’ αρχήν ιστορικές περισσότερο, παρά σύγχρονες.
Από την ιστορική άποψη, οι περισσότερες των Βαλκανικών χωρών χρωστούν την ανεξαρτησία και την σύγχρονη κρατική υπόστασή τους στη Ρωσία.
Η Σερβία ήταν η πρώτη βαλκανική χώρα που εξεγέρθηκε κατά του τουρκικού οθωμανικού ιμπεριαλισμού. Η εξέγερση άρχισε το 1804 και είχε σαν αποτέλεσμα την περιορισμένη αυτονομία της Σερβίας.
Οι ΄Ελληνες ακολούθησαν το 1821. Και το 1829 η Πρώτη Ελληνική Δημοκρατία κατέστη πλήρως ανεξάρτητη από την ιμπεριαλιστική Οθωμανική διοίκηση. Στην αρνητική όψη, πολλές Δυτικές χώρες άρχισαν να ασκούν ένα είδος οικονομικής και ήπιας πολιτικής αποικιοκρατίας επί ενός νεαρού έθνους σε πανάρχαια γη.
Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά τον ελληνικό αγώνα της ανεξαρτησίας, Ρωσία και Βρετανία συμμάχησαν υπέρ του ελληνικού λαού. Αυτός ήταν ο μοναδικός μεγάλος πόλεμος, μεταξύ 1815 και 1914 στον οποίο η Βρετανία συντάχθηκε με τη Ρωσία εναντίον του υποθετικού Οθωμανού συμμάχου της.
Το 1878 ήταν για τα Βαλκάνια η στιγμή της αλήθειας. Η Ρωσία συνέτριψε τις τουρκικές δυνάμεις στον πόλεμο που κράτησε μεταξύ 1877 και 1878.
Η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, που τερμάτισε τον πόλεμο, αναγνώριζε την πλήρη ανεξαρτησία της Σερβίας, του Μαυροβουνίου και της Ρουμανίας. Η Βουλγαρία κατέστη εκ των πραγμάτων ανεξάρτητη, ύστερα από χρόνια κτηνώδους οθωμανικής καταπίεσης και οι περιοχές που τώρα ονομάσθηκαν Βοσνία-Ερζεγοβίνη και Τέως Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας απολάκτισαν όλες τον οθωμανικό ζυγό.
Ορισμένες από τις διατάξεις της Συνθήκης του Αγ. Στεφάνου τροποποιήθηκαν (σ.μ. Συνέδριο του Βερολίνου,13-6/7-1878) με τη Συνθήκη του Βερολίνου, επειδή Βρετανία και Γαλλία ανησυχούσαν για την αύξηση της ρωσικής επιρροής στη νότια Ευρώπη. Ωστόσο η οθωμανική παρουσία στα Βαλκάνια περιορίστηκε δραστικά και η οθωμανική εξουσία συνέχισε να φθίνει στις δεκαετίες που ακολούθησαν.
Στη περίπτωση της Βοσνίας και των βορείων Βαλκανίων. Η Αυστρο-Ουγγαρία έγινε δύναμη κατοχής, προκαλώντας την δυσφορία στις αρχές του 20ού Αιώνα, κατάσταση που ώθησε σε εξελίξεις που προκάλεσαν τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Όλα αυτά έδωσαν στο αθροιστικό αποτέλεσμα το νόημα ότι η Ρωσία άλλαξε την φορά της ιστορίας στα Βαλκάνια. Επέτρεψε σε μια κατά συντριπτική πλειοψηφία ορθόδοξη περιοχή να ελευθερωθεί από τον τουρκικό ζυγό και τελικά και από τη Δυτική κυριαρχία. Πολλοί στην Ευρώπη και στην ευρύτερη Δύση δεν έχουν ακόμη συγχωρήσει τη Ρωσία γι’ αυτό.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί ακόμη λαοί των Βαλκανίων εξακολουθούν να βλέπουν τη Ρωσία με θαυμασμό. Αντιστρόφως, οποτεδήποτε αντιρωσικές κυβερνήσεις εκλέγονται σε βαλκανικά κράτη, πολλοί Ρώσοι αισθάνονται πως οι ιστορικές θυσίες τους ανταμείβονται με αχαριστία. Επιβάλλεται όμως να γίνει αντιληπτό πως ουδέποτε ρωσική κυβέρνηση συμμερίσθηκε αυτή την άποψη, η οποία όμως εκφράσθηκε από αντιπολιτευόμενα κόμματα, όπως το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα της Ρωσίας.
Αντίθετα με ό,τι λένε τα συστημικά ΜΜΕ, είναι το ΝΑΤΟ και όχι η Ρωσία που βλέπει τα Βαλκάνια υπό το πρίσμα της Ιστορίας, αντί της σημερινής πραγματικότητας. Στα Βαλκάνια, το «Μεγάλο Παιχνίδι» δεν παίζεται σήμερα με τη Ρωσία εναντίον της Τουρκίας. Αυτή τη φορά αφορά τις ανεξάρτητες χώρες, με πληθυσμούς κατά πλειοψηφία ορθοδόξων χριστιανών, που υφίστανται τον ανταγωνισμό του αλβανικού κράτους αλλά και αλβανικής εθνότητας τρομοκρατών, που έχουν αποθρασυνθεί από τον παράνομο πόλεμο του ΝΑΤΟ, το 1999, κατά της Γιουγκοσλαβίας.
Ρίχνοντας το βάρος του υπέρ των Αλβανών τρομοκρατών, των οργανωμένων εγκληματιών και του διεφθαρμένου αλβανικού κράτους –τόσο διεφθαρμένου ώστε και οι Αλβανοί να διαμαρτύρονται εναντίον του- το ΝΑΤΟ αντιμάχεται την ανεξαρτησία χωρών που μπορεί να οφείλουν την αρχική ανεξαρτησία τους στη Ρωσία αλλά που έχουν σήμερα πολιτικά λιγότερα κοινά σημεία με τη Ρωσία από οποτεδήποτε μετά τις μέρες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η ρωσική στήριξη στο Διεθνές Δίκαιο και οι συμπάθειες σε αδελφά έθνη δεν θα έπρεπε να συγχέονται με ανάμειξη. Οι μόνοι ξένοι που ανακατεύονται στα Βαλκάνια είναι τα κράτη του ΝΑΤΟ, με επικεφαλής τις ΗΠΑ και τις βόρειες ευρωπαϊκές χώρες, περιλαμβανομένης της Γερμανίας όσο και της Τουρκίας, που θέλει να βάλει πόδι στην πρώην κυριαρχία της, αρχίζοντας από τη σουνιτική μουσουλμανική Βοσνία.
Ο αμερικανικός πόλεμος μέσω πληρεξουσίου εναντίον της Ρωσίας, σε περιοχή όπου η Ρωσία δεν είναι παρούσα, είναι στην πραγματικότητα άλλος ένας πόλεμος για εδάφη, πολιτική επιρροή και πολύ σημαντικότερο για οικονομική επιρροή. Ωστόσο αποτελεί έναν διαφανώς μεταμφιεσμένο πόλεμο εναντίον του Χριστιανισμού, στον οποίο χρησιμοποιείται ένας πλειοψηφικά μουσουλμανικός αλβανικός πληθυσμός, που έχει ριζοσπαστικοποιηθεί θρησκευτικά και πολιτικά.
Το ΝΑΤΟ παίζει με τη φωτιά στα Βαλκάνια. Το κατά πόσο θα κατέβει η Ρωσία με έναν πυροσβεστήρα, είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Το ΝΑΤΟ προσπαθήσει να τραβήξει τη Ρωσία πίσω στα Βαλκάνια. Μέχρι τώρα η ρωσική αρκούδα αντιστέκεται.
*
Δημοσιογράφος από τό 1953, με τριεθνή επαγγελματική διαδρομή και σε επιτελικές θέσεις. Μεταξύ των οποίων Δ/ντής της ελληνικής εκπομπής της γαλλικής κρατικής ραδιοφωνίας κατά τη διάρκεια της χούντας, Σύμβουλος Τύπου της Ελληνικής Πρεσβείας στο Παρίσι και Γεν. Δ/ντής του ΑΠΕ.του ΑΠΕ.
Πηγή: ithesis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.