Διαβάζοντας
«Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις. Δεκατρείς φωτογραφίες, δεκατρείς χιλιάδες λέξεις!» Έτσι τελείωνε το ολοσέλιδο ρεπορτάζ του κ. Γιάννη Καραπανάγου στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ ΛΟΥΤΡΑΚΙΟΥ - ΠΕΡΑΧΩΡΑΣ - ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ» (Διευθυντής ο κ. Σπύρος Γιαλοψός) της 30 Απριλίου 2014, παραμονές δηλαδή των φετινών εκλογών.
Ήταν ένα ρεπορτάζ που έδειχνε με οφθαλμοφανή τρόπο μερικά από τα χάλια Λουτρακίου και περιχώρων, απευθυνόμενο προς τους δημοτικούς άρχοντες, τους νυν και τους υποψηφίους.
Αντίδραση; Καμία. Σα να απευθύνθηκε ο κ. Καραπανάγος σε οργανισμό νεκρό.
Και για μια σύγκριση:
Όταν, προ ετών, είχα πάει με τη γυναίκα μου στο Παρίσι, βγαίνοντας ένα πρωί από το ξενοδοχείο, είδαμε ένα συνεργείο να εργάζεται στο δρόμο και νάχει ανοίξει μια φαρδιά τρύπα βάθους 4 μέτρων.
Σκεπτόμενος τα ελληνικά δεδομένα, είπα στη γυναίκα μου: Ποιος ξέρει πότε θα κλείσει αυτή η τρύπα!
Ε, λοιπόν, κάναμε περίπατο μιας ώρας. Και ώσπου να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο, η τρύπα είχε κλείσει! Και όχι μόνο: Είχαν ρίξει και άσφαλτο τόσο καλά, ώστε δεν φαινόταν ότι είχε γίνει εργασία.
Το ελληνικό παράλληλο το είδαμε στη γειτονιά μου, στη Νέα Σμύρνη: Ένα συνεργείο εργαζομένων άνοιξε μια τρύπα στο δρόμο, ένα όρυγμα βάθους 2 μέτρων. Έβαλαν γύρω γύρω, τις κορδέλες αόρατες τη νύχτα, και το έργο έμεινε εκεί, μισοτελειωμένο επί ημέρες. Όταν ανέφερα το θέμα σε μια παρέα, μια κυρία, καθηγήτρια, επιχειρηματολόγησε…υπέρ της καθυστέρησης! Τι να πεις;
Όχι ότι όλα τα άλλα κράτη και μάλιστα της Ευρώπης, δεν έχουν τα λάθη τους, ενίοτε μεγάλα. Αλλά κάπου υπάρχει κράτος. Ενώ σ΄εμάς βασιλεύει η ακράτεια παντού. Με συνηγόρους κόμματα και απλούς πολίτες. Και στους τελευταίους, τους απλούς πολίτες, τους συνηγόρους της αθλιότητας, ρίχνω εγώ την ευθύνη.
Ήταν ένα ρεπορτάζ που έδειχνε με οφθαλμοφανή τρόπο μερικά από τα χάλια Λουτρακίου και περιχώρων, απευθυνόμενο προς τους δημοτικούς άρχοντες, τους νυν και τους υποψηφίους.
Αντίδραση; Καμία. Σα να απευθύνθηκε ο κ. Καραπανάγος σε οργανισμό νεκρό.
Και για μια σύγκριση:
Όταν, προ ετών, είχα πάει με τη γυναίκα μου στο Παρίσι, βγαίνοντας ένα πρωί από το ξενοδοχείο, είδαμε ένα συνεργείο να εργάζεται στο δρόμο και νάχει ανοίξει μια φαρδιά τρύπα βάθους 4 μέτρων.
Σκεπτόμενος τα ελληνικά δεδομένα, είπα στη γυναίκα μου: Ποιος ξέρει πότε θα κλείσει αυτή η τρύπα!
Ε, λοιπόν, κάναμε περίπατο μιας ώρας. Και ώσπου να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο, η τρύπα είχε κλείσει! Και όχι μόνο: Είχαν ρίξει και άσφαλτο τόσο καλά, ώστε δεν φαινόταν ότι είχε γίνει εργασία.
Το ελληνικό παράλληλο το είδαμε στη γειτονιά μου, στη Νέα Σμύρνη: Ένα συνεργείο εργαζομένων άνοιξε μια τρύπα στο δρόμο, ένα όρυγμα βάθους 2 μέτρων. Έβαλαν γύρω γύρω, τις κορδέλες αόρατες τη νύχτα, και το έργο έμεινε εκεί, μισοτελειωμένο επί ημέρες. Όταν ανέφερα το θέμα σε μια παρέα, μια κυρία, καθηγήτρια, επιχειρηματολόγησε…υπέρ της καθυστέρησης! Τι να πεις;
Όχι ότι όλα τα άλλα κράτη και μάλιστα της Ευρώπης, δεν έχουν τα λάθη τους, ενίοτε μεγάλα. Αλλά κάπου υπάρχει κράτος. Ενώ σ΄εμάς βασιλεύει η ακράτεια παντού. Με συνηγόρους κόμματα και απλούς πολίτες. Και στους τελευταίους, τους απλούς πολίτες, τους συνηγόρους της αθλιότητας, ρίχνω εγώ την ευθύνη.
Ιωάννης Μενούνος
Διδάκτωρ Φιλολογίας
Εφημερίδα
«ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.