Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης
Για μια ακόμη φορά η Τοπική Αυτοδιοίκηση ως θεσμός υποβαθμίζεται και χρησιμοποιείται ως μετωπική οργάνωση των κομμάτων και ως πολιορκητικός κριός τους, για την κατάληψη ή την επιβεβαίωση της εξουσίας τους!
Δεν είναι μόνο η πρωτεύουσα, όπου τα δύο μεγάλα κόμματα μετατρέπουν την Τοπική Αυτοδιοίκηση σε μαρμαρένιο αλώνι, επί του οποίου κονταροχτυπιούνται προκειμένου να -νομίζοντας ότι θα- δικαιωθούν οι κεντρικές τους θέσεις, με σημείο αιχμής την υπεράσπιση ή την καταγγελία του Μνημονίου. Κατά «εθιμική» συμπεριφορά, έως και τον πλέον ασήμαντο καλλικρατικό δήμο, αποδεκατισμένοι κομματικοί στρατοί διαγκωνίζονται σε εντατικούς αγώνες επικράτησης, επιδίδονται σε μαγειρέματα, κάνουν μυστικές συμφωνίες μετεκλογικής αλληλοϋποστήριξης, μέσα σε ένα τοπίο κοινωνικής αδιαφορίας.
Πρώτη φορά οι δημότες – τόσοι πολλοί, τόσο πολύ – αδιαφορούν για τα συνθήματα, τις εκθέσεις ιδεών που βαφτίζονται «δημοτικά προγράμματα», τις υποσχέσεις των κομματικών υποψηφίων, πολλοί εκ των οποίων, κατανοώντας την απέχθεια του κόσμου, είδαν το φως το αληθινόν: Απέρριψαν τους κομματικούς μανδύες και ενδύθηκαν το φωτοστέφανο του ανεξάρτητου (φοριέται πολύ σε αυτές τις εκλογές η ανεξαρτησία – μέχρι και ο Νικήτας Κακλαμάνης δήλωσε αναρχικός της Δεξιάς!)
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα, μέσα από άγραφους κοινωνικούς νόμους, έρχεται από μακριά. Αποτέλεσε βασικό κύτταρο διοίκησης των κοινοτήτων στους αιώνες της τουρκοκρατίας. Στη συνέχεια, με την απελευθέρωση, ακολούθησε τις διοικητικές μεταλλάξεις του κεντρικού κράτους, υπέστη πολλές μεταμορφώσεις και έγινε παρακολούθημα της γραφειοκρατίας του. Από κύτταρο κοινωνικής συσπείρωσης και οικονομικής ανάπτυξης, έγινε γραφειοκρατικό παράρτημα για έκδοση πιστοποιητικών, ληξιαρχικών πράξεων και συλλογή σκουπιδιών!
Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία υπήρξε μια ουσιαστική αναβάθμιση, εκσυγχρονίστηκε το θεσμικό πλαίσιο και πριμοδοτήθηκε με πολλές αρμοδιότητες. Ωστόσο το ίδιο το κόμμα χρησιμοποίησε τους δήμους ως ιμάντες μεταφοράς και ενδυνάμωσης της πολιτικής του επιρροής – αποδυναμώνοντας έτσι αυτό που με νομοθετικές πρωτοβουλίες ενίσχυε!
Συν τω χρόνω, υπό την ολοκληρωτική απουσία ελέγχου, οι δήμοι κατέληξαν πηγές διαφθοράς και παραβατικότητας, σε βαθμό μεγαλύτερο από τον αντίστοιχο της κρατικής διοίκησης – όπως τουλάχιστον βεβαιώνουν οι πλέον αρμόδιοι φορείς, το Σώμα Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης (ΣΕΔΔ) και το Ελεγκτικό Συνέδριο (ΕΣ), με εκθέσεις που απέστειλαν στη Βουλή:
Υπεξαιρέσεις χρημάτων, παράνομες προσλήψεις, αναθέσεις έργων σε πολιτικά και κοινωνικά ημέτερους, αδικαιολόγητα πριμ σε υπαλλήλους και ειδικούς συνεργάτες, πολυέξοδες επιχορηγήσεις σε φορείς, υπερβολικά έξοδα δημοσίων σχέσεων, εικονικές (όσον αφορά το παραγόμενο έργο), δημοτικές επιχειρήσεις, είναι μερικά από τα άνθη του κακού, στο φυτώριο των δημοτικών οργανισμών.
Φυσικά, υπήρξαν και κάποια λαμπρά δείγματα δημάρχων που ανταποκρίθηκαν στις λαϊκές προσδοκίες και τίμησαν την ψήφο των δημοτών, αλλά μάλλον ως εξαιρέσεις που επιβεβαίωναν τον κανόνα, μπορούν να εκληφθούν.
Οι εκάστοτε κυβερνητικές ηγεσίες τα γνώριζαν αυτά, αλλά ενίοτε από αδιαφορία, άλλοτε επειδή ο δήμαρχος ανήκε στην οικεία πολιτική παράταξη, και συχνά υπό τον φόβο της καταγγελίας, ότι προβαίνουν σε πολιτικές διώξεις, ανέχονταν, μακαρία τη συνειδήσει, τις παρεκτροπές.
Εναπόκειται, πλέον, στον κάθε δημότη να αποτιμήσει το έργο και τις ημέρες κάθε πρώην άρχοντα της αυτοδιοίκησης που θέτει εκ νέου υποψηφιότητα, να σταθμίσει τις ικανότητες κάθε νέου υποψηφίου, και κυρίως να αποβάλει ολοσχερώς το κριτήριο της κομματικής συμπάθειας και τις σκοπιμότητες που απορρέουν από την κεντρική πολιτική σκηνή, στην επιλογή της ψήφου του.
Αν βέβαια θέλει να δει τον δήμο του, άρα την δική του ζωή και αυτή των παιδιών του, αναβαθμισμένες στο μέλλον.
ΠΗΓΗ
Δεν είναι μόνο η πρωτεύουσα, όπου τα δύο μεγάλα κόμματα μετατρέπουν την Τοπική Αυτοδιοίκηση σε μαρμαρένιο αλώνι, επί του οποίου κονταροχτυπιούνται προκειμένου να -νομίζοντας ότι θα- δικαιωθούν οι κεντρικές τους θέσεις, με σημείο αιχμής την υπεράσπιση ή την καταγγελία του Μνημονίου. Κατά «εθιμική» συμπεριφορά, έως και τον πλέον ασήμαντο καλλικρατικό δήμο, αποδεκατισμένοι κομματικοί στρατοί διαγκωνίζονται σε εντατικούς αγώνες επικράτησης, επιδίδονται σε μαγειρέματα, κάνουν μυστικές συμφωνίες μετεκλογικής αλληλοϋποστήριξης, μέσα σε ένα τοπίο κοινωνικής αδιαφορίας.
Πρώτη φορά οι δημότες – τόσοι πολλοί, τόσο πολύ – αδιαφορούν για τα συνθήματα, τις εκθέσεις ιδεών που βαφτίζονται «δημοτικά προγράμματα», τις υποσχέσεις των κομματικών υποψηφίων, πολλοί εκ των οποίων, κατανοώντας την απέχθεια του κόσμου, είδαν το φως το αληθινόν: Απέρριψαν τους κομματικούς μανδύες και ενδύθηκαν το φωτοστέφανο του ανεξάρτητου (φοριέται πολύ σε αυτές τις εκλογές η ανεξαρτησία – μέχρι και ο Νικήτας Κακλαμάνης δήλωσε αναρχικός της Δεξιάς!)
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα, μέσα από άγραφους κοινωνικούς νόμους, έρχεται από μακριά. Αποτέλεσε βασικό κύτταρο διοίκησης των κοινοτήτων στους αιώνες της τουρκοκρατίας. Στη συνέχεια, με την απελευθέρωση, ακολούθησε τις διοικητικές μεταλλάξεις του κεντρικού κράτους, υπέστη πολλές μεταμορφώσεις και έγινε παρακολούθημα της γραφειοκρατίας του. Από κύτταρο κοινωνικής συσπείρωσης και οικονομικής ανάπτυξης, έγινε γραφειοκρατικό παράρτημα για έκδοση πιστοποιητικών, ληξιαρχικών πράξεων και συλλογή σκουπιδιών!
Με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία υπήρξε μια ουσιαστική αναβάθμιση, εκσυγχρονίστηκε το θεσμικό πλαίσιο και πριμοδοτήθηκε με πολλές αρμοδιότητες. Ωστόσο το ίδιο το κόμμα χρησιμοποίησε τους δήμους ως ιμάντες μεταφοράς και ενδυνάμωσης της πολιτικής του επιρροής – αποδυναμώνοντας έτσι αυτό που με νομοθετικές πρωτοβουλίες ενίσχυε!
Συν τω χρόνω, υπό την ολοκληρωτική απουσία ελέγχου, οι δήμοι κατέληξαν πηγές διαφθοράς και παραβατικότητας, σε βαθμό μεγαλύτερο από τον αντίστοιχο της κρατικής διοίκησης – όπως τουλάχιστον βεβαιώνουν οι πλέον αρμόδιοι φορείς, το Σώμα Επιθεωρητών Δημόσιας Διοίκησης (ΣΕΔΔ) και το Ελεγκτικό Συνέδριο (ΕΣ), με εκθέσεις που απέστειλαν στη Βουλή:
Υπεξαιρέσεις χρημάτων, παράνομες προσλήψεις, αναθέσεις έργων σε πολιτικά και κοινωνικά ημέτερους, αδικαιολόγητα πριμ σε υπαλλήλους και ειδικούς συνεργάτες, πολυέξοδες επιχορηγήσεις σε φορείς, υπερβολικά έξοδα δημοσίων σχέσεων, εικονικές (όσον αφορά το παραγόμενο έργο), δημοτικές επιχειρήσεις, είναι μερικά από τα άνθη του κακού, στο φυτώριο των δημοτικών οργανισμών.
Φυσικά, υπήρξαν και κάποια λαμπρά δείγματα δημάρχων που ανταποκρίθηκαν στις λαϊκές προσδοκίες και τίμησαν την ψήφο των δημοτών, αλλά μάλλον ως εξαιρέσεις που επιβεβαίωναν τον κανόνα, μπορούν να εκληφθούν.
Οι εκάστοτε κυβερνητικές ηγεσίες τα γνώριζαν αυτά, αλλά ενίοτε από αδιαφορία, άλλοτε επειδή ο δήμαρχος ανήκε στην οικεία πολιτική παράταξη, και συχνά υπό τον φόβο της καταγγελίας, ότι προβαίνουν σε πολιτικές διώξεις, ανέχονταν, μακαρία τη συνειδήσει, τις παρεκτροπές.
Εναπόκειται, πλέον, στον κάθε δημότη να αποτιμήσει το έργο και τις ημέρες κάθε πρώην άρχοντα της αυτοδιοίκησης που θέτει εκ νέου υποψηφιότητα, να σταθμίσει τις ικανότητες κάθε νέου υποψηφίου, και κυρίως να αποβάλει ολοσχερώς το κριτήριο της κομματικής συμπάθειας και τις σκοπιμότητες που απορρέουν από την κεντρική πολιτική σκηνή, στην επιλογή της ψήφου του.
Αν βέβαια θέλει να δει τον δήμο του, άρα την δική του ζωή και αυτή των παιδιών του, αναβαθμισμένες στο μέλλον.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.