Γράφει ο
Ανδρέας Ζαμπούκας
Για να πεθάνεις μέσα σε μια φούσκα λούνα-παρκ, θα πρέπει οι θεοί στον Όλυμπο, να σ΄ έπαιξαν στα ζάρια. Πρέπει να δούλεψαν πολλές δυνάμεις μαζί για να συμπέσουν στον ίδιο παρονομαστή τεχνική αστοχία, παρανομία και αδυναμία διαχείρισης.
Συνέπεσαν όμως. Και τα τρία μέρη του συστήματος, ήρθε η στιγμή που βρέθηκαν στο ίδιο δραματικό σημείο. Κάθε σύστημα, είτε είναι καράβι, αυτοκίνητο ή λούνα-παρκ, αποτελείται από το θεσμικό (κανόνες), τεχνικό (μηχανισμός) και το οργανωτικό (διαχείριση). Αν υποθέσουμε ότι κάποιο από τα τρία δεν λειτουργεί σωστά, δεν είναι απαραίτητο ότι θα συμβεί το κακό. Μπορεί για χρόνια ολόκληρα, το σύστημα να κρύβει καλά τις αδυναμίες του γιατί το ένα επίπεδο καλύπτει το άλλο. Μπορεί με την επανάληψη της φαινομενικής ευρυθμίας, να αισθανόμαστε ασφαλείς. Κάποια στιγμή, όμως, η τραγική «εντελέχεια» ενώνει την «κακότητα» και των τριών και γίνεται το δυστύχημα. Για παράδειγμα, δεν φοράμε ζώνη, οδηγώντας για δεκαετίες και όσο δεν γίνεται τίποτα, τόσο περισσότερο αποκτάμε αλαζονεία για την «άσκοπη» χρήση της. Μία φορά όμως αρκεί να μας πετάξει έξω από το παρμπρίζ και να μας στείλει αδιάβαστους…
Μ΄ αυτόν τον τρόπο, αποδεικνύεται ότι τα παιχνίδια της μοίρας, μόνο ένα μέσο έχεις να τα αποφύγεις. Να τα παίξεις σωστά. Αν δηλαδή ο υπεύθυνος του λούνα-παρκ στο Ελληνικό είχε δέσει, ως όφειλε, τη φούσκα, αν η πολιτική λειτουργίας του χώρου ήταν αυστηρή, όπως προβλέπεται και αν ο Δήμος Ελληνικού είχε στείλει την αστυνομία να συλλάβει τους καταπατητές (περί αυτού πρόκειται) του δημόσιου χώρου που λειτουργούσαν χωρίς άδεια, τότε ποτέ κανείς δεν θα πέθαινε. Κι αν η μοίρα ήθελε να χτυπήσει με τον γνωστό κυνικό τρόπο της, τουλάχιστον το ύψος και η ηθική του ανθρώπου θα είχε κρατήσει ψηλά την αξία του.
Πριν πέντε χρόνια στη Χαλκιδική η κόρη μου παραλίγο να πνιγεί σε πισίνα, αξιοπρεπέστατου κατά τα άλλα, ξενοδοχείου. Ούτε υπεύθυνος υπήρχε, ούτε περίφραξη το βράδυ, την ώρα που έτρεχαν γύρω γύρω τα παιδάκια. Κάποια στιγμή το παιδί γλίστρησε αθόρυβα στο νερό, ενώ προσπαθούσε να δει καλύτερα ένα βατραχάκι… Το χειρότερο ήταν ότι ο μόνος παράξενος που ενοχλούνταν από την απουσία ελέγχου ήμουν εγώ. Δεν το συνέχισα όμως, γιατί κινδύνευα να θεωρηθώ γραφικός. Οι υπόλοιποι γονείς απλά απολάμβαναν το ποτό τους και την «αλαζονική» άγνοια του κινδύνου. Σε πισίνες του Αλίμου, επίσης εμφανίστηκα, ως άλλος «μυστήριος» και δεν ξαναπάτησα μετά τις δύο πρώτες επισκέψεις. Μέχρι στιγμής, στα λίγα χρόνια λειτουργίας, η επιχείρηση μετράει δύο πνιγμούς μικρών παιδιών!
Το Σάμινα βούλιαξε ακριβώς για τους ίδιους λόγους, το κορεάτικο καράβι επίσης. Αλλά και στους ελληνικούς δρόμους, στην Αθηνών Πατρών, στο Μαλιακό και στα Τέμπη ό,τι τραγικό έχει συμβεί δεν ήταν μόνο μοιραίο, αλλά η επαναλαμβανόμενη ανευθυνότητα του ανθρώπου που δεν ολοκληρώνει τους δρόμους. Η εθνική οδός φτιάχτηκε κάποτε και μηδενίστηκαν τα τροχαία. Μέχρι τότε, τα μίντια ασχολούνταν με την «ηθική» των Ελλήνων οδηγών. Όταν όμως το σύστημα λειτούργησε σωστά με τα τρία του επίπεδα (κανόνες, τεχνική υποδομή και διαχείριση) σταματήσαμε να ασχολούμαστε και με τους «ανεύθυνους» οδηγούς.
Το μεγάλο πρόβλημα για μένα, είναι η αναισθησία και σε πολλές περιπτώσεις η αδυναμία «νοητικής εμβάθυνσης του γίγνεσθαι» όσων εντάσσονται σε ένα σύστημα. Είναι οι γονείς που αδιαφορούν για τις αφύλακτες πισίνες, για τα επικίνδυνα σχολεία, για τους κανόνες ασφαλείας ενός λούνα –παρκ. Είναι οι οδηγοί που ανέχτηκαν δεκαετίες τώρα ένα δρόμο καρμανιόλα, την Αθηνών-Πατρών (μια διαδήλωση δεν έγινε στην Κόρινθο ή στην Πάτρα), είναι όλοι αυτοί οι εγκληματίες διαχειριστές των συστημάτων, όπως οι επιχειρηματίες του λούνα- παρκ και ο απίστευτος δήμαρχος Ελληνικού που βγήκε να δηλώσει πως δεν είχε άδεια (πως επέτρεπες τότε «επαναστάτη» δήμαρχε τη λειτουργία του σε πάρκο της πόλης σου; Κανείς από το δήμο δεν το είχε δει;).
Σ΄ αυτή τη χώρα των θαυμάτων, οι αναίσθητοι της διπλανής πόρτας συναινούν στα εγκλήματα και τρέφουν αθόρυβα τον υποχθόνιο «φασισμό» τους. Βουτηγμένοι μες στον κομφορμισμό τους, αδιαφορούν και ανέχονται τα πάντα. Το κάπνισμα, την αθλιότητα των γηπέδων, τις άθλιες κατασκευές στα κτίρια, τους ημιυπαίθριους, τα απλωμένα εσώρουχα στην απέναντι πολυκατοικία, τα σκουπίδια στους δρόμους, τους απατεώνες πολιτικούς, τα διαλυμένα σχολεία, τις αφύλακτες πισίνες, τους βρώμικους παιδότοπους και τους ανεύθυνους των λούνα-παρκ.
Όλοι αυτοί λοιπόν, που σε κοιτούν παράξενα με κείνο το ηλίθιο βλέμμα της αγελάδας, όταν διαμαρτύρεσαι, όλοι αυτοί οι «υπνωτισμένοι», οι χαμένοι μες στη νιρβάνα της «κοσμάρας» τους, είναι συνυπεύθυνοι για τη μοίρα που έρχεται να δώσει το κυνικό και σκληρό της χτύπημα. Όλοι αυτοί είναι που ψηφίζουν και εμπιστεύονται τον κάθε μικρό «Ναπολέοντα» για να τους διοικήσει. Γιατί τελικά αυτή η χώρα δεν είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο «λούνα-παρκ» χωρίς άδεια.
Συνέπεσαν όμως. Και τα τρία μέρη του συστήματος, ήρθε η στιγμή που βρέθηκαν στο ίδιο δραματικό σημείο. Κάθε σύστημα, είτε είναι καράβι, αυτοκίνητο ή λούνα-παρκ, αποτελείται από το θεσμικό (κανόνες), τεχνικό (μηχανισμός) και το οργανωτικό (διαχείριση). Αν υποθέσουμε ότι κάποιο από τα τρία δεν λειτουργεί σωστά, δεν είναι απαραίτητο ότι θα συμβεί το κακό. Μπορεί για χρόνια ολόκληρα, το σύστημα να κρύβει καλά τις αδυναμίες του γιατί το ένα επίπεδο καλύπτει το άλλο. Μπορεί με την επανάληψη της φαινομενικής ευρυθμίας, να αισθανόμαστε ασφαλείς. Κάποια στιγμή, όμως, η τραγική «εντελέχεια» ενώνει την «κακότητα» και των τριών και γίνεται το δυστύχημα. Για παράδειγμα, δεν φοράμε ζώνη, οδηγώντας για δεκαετίες και όσο δεν γίνεται τίποτα, τόσο περισσότερο αποκτάμε αλαζονεία για την «άσκοπη» χρήση της. Μία φορά όμως αρκεί να μας πετάξει έξω από το παρμπρίζ και να μας στείλει αδιάβαστους…
Μ΄ αυτόν τον τρόπο, αποδεικνύεται ότι τα παιχνίδια της μοίρας, μόνο ένα μέσο έχεις να τα αποφύγεις. Να τα παίξεις σωστά. Αν δηλαδή ο υπεύθυνος του λούνα-παρκ στο Ελληνικό είχε δέσει, ως όφειλε, τη φούσκα, αν η πολιτική λειτουργίας του χώρου ήταν αυστηρή, όπως προβλέπεται και αν ο Δήμος Ελληνικού είχε στείλει την αστυνομία να συλλάβει τους καταπατητές (περί αυτού πρόκειται) του δημόσιου χώρου που λειτουργούσαν χωρίς άδεια, τότε ποτέ κανείς δεν θα πέθαινε. Κι αν η μοίρα ήθελε να χτυπήσει με τον γνωστό κυνικό τρόπο της, τουλάχιστον το ύψος και η ηθική του ανθρώπου θα είχε κρατήσει ψηλά την αξία του.
Πριν πέντε χρόνια στη Χαλκιδική η κόρη μου παραλίγο να πνιγεί σε πισίνα, αξιοπρεπέστατου κατά τα άλλα, ξενοδοχείου. Ούτε υπεύθυνος υπήρχε, ούτε περίφραξη το βράδυ, την ώρα που έτρεχαν γύρω γύρω τα παιδάκια. Κάποια στιγμή το παιδί γλίστρησε αθόρυβα στο νερό, ενώ προσπαθούσε να δει καλύτερα ένα βατραχάκι… Το χειρότερο ήταν ότι ο μόνος παράξενος που ενοχλούνταν από την απουσία ελέγχου ήμουν εγώ. Δεν το συνέχισα όμως, γιατί κινδύνευα να θεωρηθώ γραφικός. Οι υπόλοιποι γονείς απλά απολάμβαναν το ποτό τους και την «αλαζονική» άγνοια του κινδύνου. Σε πισίνες του Αλίμου, επίσης εμφανίστηκα, ως άλλος «μυστήριος» και δεν ξαναπάτησα μετά τις δύο πρώτες επισκέψεις. Μέχρι στιγμής, στα λίγα χρόνια λειτουργίας, η επιχείρηση μετράει δύο πνιγμούς μικρών παιδιών!
Το Σάμινα βούλιαξε ακριβώς για τους ίδιους λόγους, το κορεάτικο καράβι επίσης. Αλλά και στους ελληνικούς δρόμους, στην Αθηνών Πατρών, στο Μαλιακό και στα Τέμπη ό,τι τραγικό έχει συμβεί δεν ήταν μόνο μοιραίο, αλλά η επαναλαμβανόμενη ανευθυνότητα του ανθρώπου που δεν ολοκληρώνει τους δρόμους. Η εθνική οδός φτιάχτηκε κάποτε και μηδενίστηκαν τα τροχαία. Μέχρι τότε, τα μίντια ασχολούνταν με την «ηθική» των Ελλήνων οδηγών. Όταν όμως το σύστημα λειτούργησε σωστά με τα τρία του επίπεδα (κανόνες, τεχνική υποδομή και διαχείριση) σταματήσαμε να ασχολούμαστε και με τους «ανεύθυνους» οδηγούς.
Το μεγάλο πρόβλημα για μένα, είναι η αναισθησία και σε πολλές περιπτώσεις η αδυναμία «νοητικής εμβάθυνσης του γίγνεσθαι» όσων εντάσσονται σε ένα σύστημα. Είναι οι γονείς που αδιαφορούν για τις αφύλακτες πισίνες, για τα επικίνδυνα σχολεία, για τους κανόνες ασφαλείας ενός λούνα –παρκ. Είναι οι οδηγοί που ανέχτηκαν δεκαετίες τώρα ένα δρόμο καρμανιόλα, την Αθηνών-Πατρών (μια διαδήλωση δεν έγινε στην Κόρινθο ή στην Πάτρα), είναι όλοι αυτοί οι εγκληματίες διαχειριστές των συστημάτων, όπως οι επιχειρηματίες του λούνα- παρκ και ο απίστευτος δήμαρχος Ελληνικού που βγήκε να δηλώσει πως δεν είχε άδεια (πως επέτρεπες τότε «επαναστάτη» δήμαρχε τη λειτουργία του σε πάρκο της πόλης σου; Κανείς από το δήμο δεν το είχε δει;).
Σ΄ αυτή τη χώρα των θαυμάτων, οι αναίσθητοι της διπλανής πόρτας συναινούν στα εγκλήματα και τρέφουν αθόρυβα τον υποχθόνιο «φασισμό» τους. Βουτηγμένοι μες στον κομφορμισμό τους, αδιαφορούν και ανέχονται τα πάντα. Το κάπνισμα, την αθλιότητα των γηπέδων, τις άθλιες κατασκευές στα κτίρια, τους ημιυπαίθριους, τα απλωμένα εσώρουχα στην απέναντι πολυκατοικία, τα σκουπίδια στους δρόμους, τους απατεώνες πολιτικούς, τα διαλυμένα σχολεία, τις αφύλακτες πισίνες, τους βρώμικους παιδότοπους και τους ανεύθυνους των λούνα-παρκ.
Όλοι αυτοί λοιπόν, που σε κοιτούν παράξενα με κείνο το ηλίθιο βλέμμα της αγελάδας, όταν διαμαρτύρεσαι, όλοι αυτοί οι «υπνωτισμένοι», οι χαμένοι μες στη νιρβάνα της «κοσμάρας» τους, είναι συνυπεύθυνοι για τη μοίρα που έρχεται να δώσει το κυνικό και σκληρό της χτύπημα. Όλοι αυτοί είναι που ψηφίζουν και εμπιστεύονται τον κάθε μικρό «Ναπολέοντα» για να τους διοικήσει. Γιατί τελικά αυτή η χώρα δεν είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο «λούνα-παρκ» χωρίς άδεια.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.