Του Ανδρέα Δρυμιώτη*
«Στην Ελλάδα ο Καραγκιόζης, ως λαϊκός ήρωας, εκπροσωπεί τον φτωχό, εξαθλιωμένο, πονηρό Ελληνα, στο περιβάλλον της Τουρκοκρατίας»
«Στην Ελλάδα ο Καραγκιόζης, ως λαϊκός ήρωας, εκπροσωπεί τον φτωχό, εξαθλιωμένο, πονηρό Ελληνα, στο περιβάλλον της Τουρκοκρατίας»
Αν αναζητήσει κανείς στο Google τη φράση «Διαγραφή Χρέους Ελλάδας», θα βρεθεί μπροστά σε περίπου 4 εκατομμύρια αναφορές!
Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι δεν έψαξα καμία από αυτές τις αναφορές, αλλά είμαι έτοιμος να στοιχηματίσω ότι δεν υπάρχει σε αυτές η γνησιότερη και ειλικρινέστερη τοποθέτηση του Καραγκιόζη απέναντι στο χρέος: «Τα παλιά μου χρέη τα ξεχνώ και τα καινούργια τα αφήνω να παλιώσουν και πάλι τα ξεχνώ». Τάδε έφη ο Καραγκιόζης, ο οποίος κάλλιστα θα μπορούσε να είναι εκπρόσωπος πολλών από τα κόμματα που υπάρχουν ή δημιουργούνται, την σήμερον ημέρα, εις την Ελληνική Πολιτική Σκηνή. Η διαφορά των κομμάτων από τον ειλικρινέστατο Καραγκιόζη, είναι ότι οι πολιτικοί προσπαθούν να πουν το ίδιο πράγμα με «έξυπνο» και «φιλοσοφημένο» πολιτικό λόγο.
Πάρτε για παράδειγμα το κόμμα «Ενωση για την Πατρίδα και τον Λαό», το οποίο ίδρυσαν πρόσφατα ο κ. Βύρων Πολύδωρας και ο κ. Χρήστος Ζώης. Αντιγράφω από το ρεπορτάζ της «Καθημερινής» 6/2/2014 σχετικά με την παρουσίαση των θέσεών του: «Σύμφωνα με τον κ. Πολύδωρα, το αίτημα της αναδιαπραγμάτευσης θα στηριχθεί σε πέντε σημεία: Πρώτον, «ουδείς υποχρεούται εις τα αδύνατα». Δεύτερον, «η απρόοπτη μεταβολή των συνθηκών». Τρίτον, η ευθύνη των δανειστών για την αφειδή χορήγηση δανείων («ο εξ οικείου πταίσματος ζημιούμενος, ου δοκεί ζημιούσθαι», είπε συγκεκριμένα ο κ. Πολύδωρας, ο οποίος χαρακτήρισε τους Ελληνες «αυτοθύματα»). Τέταρτον, η μη τήρηση συμβάσεων που υπογράφτηκαν «με το πιστόλι στον κρόταφο και ήταν προϊόν εκβιασμού» και τέλος η επίκληση «κατάστασης ανάγκης».
Ελάτε να μεταφράσουμε τα λεχθέντα. Είναι σαφέστατο ότι με τον όρο αναδιαπραγμάτευση εννοούμε διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Τα πέντε σημεία θα μπορούσαν να περιγραφούν κάλλιστα με την ελληνικότατη λέξη «tautology». «Ουδείς υποχρεούται εις τα αδύνατα». Αν φτάσαμε στα αδύνατα είναι γιατί ήταν αδύνατο να βρούμε χρήματα από τις αγορές. 'Αρα ήδη είμαστε στα αδύνατα. «Η απρόοπτη μεταβολή των συνθηκών» είναι και πάλι το αποτέλεσμα της αδυναμίας να δανειστούμε για να ξοδέψουμε. «Η ευθύνη των δανειστών για την αφειδή χορήγηση δανείων» θέλει περισσότερη ανάλυση. Η πρώτη εικόνα που μου ήλθε στη σκέψη είναι ότι είμαστε σαν τις πάπιες σε εκτροφείο που μας μπουκώνουν με το ζόρι τροφή για να μεγαλώσει το συκώτι μας, μετά να μας σφάξουν και να φτιάξουν ένα πολύ ωραίο foie gras, για να το φάνε οι άπληστοι ξένοι. Αμέσως όμως θυμήθηκα ότι τα «αφειδή» δάνεια τα παίρναμε για να δίνουμε κάθε χρόνο 500 εκατ. ευρώ στους αγρότες μας, προκειμένου να αποσύρουν τα τρακτέρ τους και για άλλες παρόμοιες συντεχνιακές διεκδικήσεις, από άλλες ομάδες, που είχαν την υποστήριξη σχεδόν όλου του πολιτικού κόσμου, ανεξάρτητα από ιδεολογία. Ακόμα τα παίρναμε για να προσλαμβάνουμε και να μισθοδοτούμε «τα δικά μας παιδιά» στο Δημόσιο, όπως με πολλή ειλικρίνεια είχε δηλώσει ο κ. Πολύδωρας στο παρελθόν. Πράγματι οι συμβάσεις υπογράφηκαν «με το πιστόλι στον κρόταφο», γιατί δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Αυτό όμως δεν τις ακυρώνει. Τέλος η επίκληση της «έκτακτης ανάγκης» προκαλεί θυμηδία. Εμείς μόνοι μας βρεθήκαμε στην «έκτακτη ανάγκη». Δεν μας βρήκε κανένα τεράστιο τσουνάμι ή καταστροφικός σεισμός. Δεν μας την προκάλεσε κανένας άλλος. Απλά δεν βρίσκαμε χρήματα να καλύψουμε τα συνεχώς διογκούμενα ελλείμματά μας και βρέθηκαν οι δανειστές. Τώρα θέλουμε να τους κρεμάσουμε. Ο ευκολότερος λαϊκισμός. Να απαλλάξεις κάποιον από την αποπληρωμή των χρεών του. Πρακτική που ακολουθούσαμε για πολλά χρόνια με τα δάνεια που έσβηναν οι κρατικές τράπεζές μας, κατ’ εντολήν των πολιτικών μας. Και κάτι ακόμα για να ολοκληρώσουμε με τον κ. Πολύδωρα. Σε συνέντευξη που έδωσε στον Νίκο Ευαγγελάτο αναφέρθηκε πολλές φορές «στον λαό μου». Η τελευταία φορά που είχα ακούσει τη φράση αυτή, ήταν πριν από χρόνια όταν ο βασιλιάς αναφερόταν στους υπηκόους του. Μήπως επανήλθε η Βασιλεία;
Στη διαγραφή του χρέους υπάρχει ένας πρωτότυπος διαγωνισμός πλειοδοσίας στον οποίο μετέχουν όλοι οι αντιμνημονιακοί πολιτικοί μας. Σε πρόσφατες δηλώσεις του στη Ρώμη, ο κ. Τσίπρας ζήτησε τη διαγραφή του 60% του χρέους. Είναι πράγματι πολύ γενναιόδωρος. Τους άφησε το υπόλοιπο 40%. Απορώ γιατί δεν ζήτησε την πλήρη διαγραφή όλου του χρέους. Εδώ όντως ταιριάζει το «λογαριάζουμε χωρίς τον ξενοδόχο». Εχει πλήρη επίγνωση ότι αυτά που ζητάει δεν γίνονται, αλλά έτσι γίνεται αρεστός στους ψηφοφόρους του και σε όλους αυτούς που αρέσκονται να τους κοροϊδεύουν πολλοί δημοσιογράφοι, με την καθημερινή πλύση εγκεφάλου ότι το χρέος είναι «επαχθές» και δεν πρέπει να πληρωθεί. Ενα τμήμα του σημερινού χρέους προέρχεται από το ΔΝΤ και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να διαγραφεί, έκτος αν αλλάξουμε το καταστατικό του ΔΝΤ, πράγμα που δεν φαίνεται πολύ πιθανό. Το υπόλοιπο τμήμα το χρωστάμε άμεσα ή έμμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη που μας δάνεισαν τα χρήματα. Δεν το χρωστάμε ούτε στους τοκογλύφους τραπεζίτες ούτε στους ιδιώτες κερδοσκόπους, τους οποίους αναθεματίζουμε καθημερινά, χωρίς να είναι μέρος του προβλήματος, αλλά ούτε και μέρος της λύσης. Το χρωστάμε σε φορολογούμενους άλλων κρατών. Για φαντασθείτε έναν Αυστριακό πολιτικό να ζητάει από τους Αυστριακούς φορολογούμενους να πληρώσουν κάτι παραπάνω για να διαγραφεί το ελληνικό χρέος. Ακόμα χειρότερα. Μπορείτε να φανταστείτε τον Ελληνα υπουργό Οικονομικών να μας ζητάει περισσότερους φόρους για να διαγράψουμε, για παράδειγμα, το χρέος της Ισπανίας προς την Ελλάδα. Θα τον κρεμάγαμε στο Σύνταγμα. Αυτό ακριβώς ζητάμε να κάνουν οι πολιτικοί στις χώρες που μας έχουν δανείσει. Εδώ μας ζητάει φόρους για να καλύψουμε τις δικές μας ανάγκες και κοντεύουμε να τον λιντσάρουμε.
Αν νομίζετε ότι υπερβάλλω καυτηριάζοντας τον τρόπο που μας έχουν «εκπαιδεύσει» να σκεφτόμαστε, σας παραθέτω μερικά από τα ευρήματα της πρόσφατης δημοσκόπησης της GPO, που παρουσιάστηκε στην εκπομπή «Ανατροπή» στις 12 Φεβρουαρίου 2014. Σε ένα πίνακα, τον οποίο ο Γιάννης Πρετεντέρης, ορθότατα, χαρακτήρισε «Ελλαδάρα», το 47,7% θέλει «Να πάρουμε δάνειο χωρίς νέους δεσμευτικούς όρους». Καλώ οποιονδήποτε από αυτό το δείγμα του 47,7% να μου πει πού δίνουν τέτοια δάνεια, για να πάω να πάρω ένα. Είμαι βέβαιος ότι και εσείς θα θέλατε να μάθετε πού δίνουν αυτά τα φιλανθρωπικά δάνεια. Επίσης, ένα 32,7% θέλει «Να μην αναγνωρίσει η κυβέρνηση το χρέος της Ελλάδας και να το εξαλείψει μονομερώς, αποχωρώντας από την Ευρωζώνη». Και μετά; Θα πρέπει να γυρίσουμε στη λίθινη εποχή ή έστω την εποχή του χαλκού. Αυτό το 32,7% είναι πολύ μεγάλο ποσοστό και δεν πρέπει με κανένα τρόπο να αγνοηθεί. Ελάχιστοι από αυτούς θα ωφεληθούν με την επιστροφή στη δραχμή. Οι περισσότεροι θα είναι σίγουρα σε πολύ χειρότερη κατάσταση, αλλά αυτό φαίνεται ότι δεν τους ενδιαφέρει. Αρκεί να τους δείξουμε ποιοι είμαστε, ανεξάρτητα από τις συνέπειες.
Το τραγικό στην ιστορία του χρέους είναι ότι οι δανειστές μας πιθανότατα να έχουν στο μυαλό τους κάποιο τρόπο να μας διευκολύνουν, αλλά εμείς μπορεί να «χύσουμε την καρδάρα» πριν από αυτό. Ηδη εδώ και πολύ καιρό κουβεντιάζεται η επιμήκυνση της αποπληρωμής κατά 20 χρόνια και η μείωση του επιτοκίου στο 0,5%, το οποίο είναι απίστευτα χαμηλό επιτόκιο για οποιονδήποτε δανεισμό. Μάλιστα, εδώ και μήνες ένα υψηλόβαθμο στέλεχος μεγάλης ευρωπαϊκής τράπεζας μου είπε ότι η λύση για την αποπληρωμή του χρέους μπορεί να διατυπωθεί και ως έξης: «πάρτε όσο χρόνο θέλετε για να αποπληρώσετε το χρέος με τους ρυθμούς που μπορείτε, με σχεδόν μηδενικό επιτόκιο».
Θέλησα να κλείσω το σημερινό κείμενο, όπως το ξεκίνησα, με τον Καραγκιόζη. Στη Wikipedia βρήκα την ακόλουθη αναφορά: «Στην Ελλάδα ο Καραγκιόζης, ως λαϊκός ήρωας, εκπροσωπεί τον φτωχό, εξαθλιωμένο, πονηρό Ελληνα, στο περιβάλλον της Τουρκοκρατίας». Αν στη θέση της Τουρκοκρατίας βάλουμε την Ευρωπαϊκή Ενωση, νομίζω ότι θα έχουμε τη σημερινή εκδοχή του λαϊκού ήρωα, που πολλοί (πολιτικοί και όχι μόνον) θέλουν να μας κάνουν να του μοιάσουμε.
Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι δεν έψαξα καμία από αυτές τις αναφορές, αλλά είμαι έτοιμος να στοιχηματίσω ότι δεν υπάρχει σε αυτές η γνησιότερη και ειλικρινέστερη τοποθέτηση του Καραγκιόζη απέναντι στο χρέος: «Τα παλιά μου χρέη τα ξεχνώ και τα καινούργια τα αφήνω να παλιώσουν και πάλι τα ξεχνώ». Τάδε έφη ο Καραγκιόζης, ο οποίος κάλλιστα θα μπορούσε να είναι εκπρόσωπος πολλών από τα κόμματα που υπάρχουν ή δημιουργούνται, την σήμερον ημέρα, εις την Ελληνική Πολιτική Σκηνή. Η διαφορά των κομμάτων από τον ειλικρινέστατο Καραγκιόζη, είναι ότι οι πολιτικοί προσπαθούν να πουν το ίδιο πράγμα με «έξυπνο» και «φιλοσοφημένο» πολιτικό λόγο.
Πάρτε για παράδειγμα το κόμμα «Ενωση για την Πατρίδα και τον Λαό», το οποίο ίδρυσαν πρόσφατα ο κ. Βύρων Πολύδωρας και ο κ. Χρήστος Ζώης. Αντιγράφω από το ρεπορτάζ της «Καθημερινής» 6/2/2014 σχετικά με την παρουσίαση των θέσεών του: «Σύμφωνα με τον κ. Πολύδωρα, το αίτημα της αναδιαπραγμάτευσης θα στηριχθεί σε πέντε σημεία: Πρώτον, «ουδείς υποχρεούται εις τα αδύνατα». Δεύτερον, «η απρόοπτη μεταβολή των συνθηκών». Τρίτον, η ευθύνη των δανειστών για την αφειδή χορήγηση δανείων («ο εξ οικείου πταίσματος ζημιούμενος, ου δοκεί ζημιούσθαι», είπε συγκεκριμένα ο κ. Πολύδωρας, ο οποίος χαρακτήρισε τους Ελληνες «αυτοθύματα»). Τέταρτον, η μη τήρηση συμβάσεων που υπογράφτηκαν «με το πιστόλι στον κρόταφο και ήταν προϊόν εκβιασμού» και τέλος η επίκληση «κατάστασης ανάγκης».
Ελάτε να μεταφράσουμε τα λεχθέντα. Είναι σαφέστατο ότι με τον όρο αναδιαπραγμάτευση εννοούμε διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Τα πέντε σημεία θα μπορούσαν να περιγραφούν κάλλιστα με την ελληνικότατη λέξη «tautology». «Ουδείς υποχρεούται εις τα αδύνατα». Αν φτάσαμε στα αδύνατα είναι γιατί ήταν αδύνατο να βρούμε χρήματα από τις αγορές. 'Αρα ήδη είμαστε στα αδύνατα. «Η απρόοπτη μεταβολή των συνθηκών» είναι και πάλι το αποτέλεσμα της αδυναμίας να δανειστούμε για να ξοδέψουμε. «Η ευθύνη των δανειστών για την αφειδή χορήγηση δανείων» θέλει περισσότερη ανάλυση. Η πρώτη εικόνα που μου ήλθε στη σκέψη είναι ότι είμαστε σαν τις πάπιες σε εκτροφείο που μας μπουκώνουν με το ζόρι τροφή για να μεγαλώσει το συκώτι μας, μετά να μας σφάξουν και να φτιάξουν ένα πολύ ωραίο foie gras, για να το φάνε οι άπληστοι ξένοι. Αμέσως όμως θυμήθηκα ότι τα «αφειδή» δάνεια τα παίρναμε για να δίνουμε κάθε χρόνο 500 εκατ. ευρώ στους αγρότες μας, προκειμένου να αποσύρουν τα τρακτέρ τους και για άλλες παρόμοιες συντεχνιακές διεκδικήσεις, από άλλες ομάδες, που είχαν την υποστήριξη σχεδόν όλου του πολιτικού κόσμου, ανεξάρτητα από ιδεολογία. Ακόμα τα παίρναμε για να προσλαμβάνουμε και να μισθοδοτούμε «τα δικά μας παιδιά» στο Δημόσιο, όπως με πολλή ειλικρίνεια είχε δηλώσει ο κ. Πολύδωρας στο παρελθόν. Πράγματι οι συμβάσεις υπογράφηκαν «με το πιστόλι στον κρόταφο», γιατί δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Αυτό όμως δεν τις ακυρώνει. Τέλος η επίκληση της «έκτακτης ανάγκης» προκαλεί θυμηδία. Εμείς μόνοι μας βρεθήκαμε στην «έκτακτη ανάγκη». Δεν μας βρήκε κανένα τεράστιο τσουνάμι ή καταστροφικός σεισμός. Δεν μας την προκάλεσε κανένας άλλος. Απλά δεν βρίσκαμε χρήματα να καλύψουμε τα συνεχώς διογκούμενα ελλείμματά μας και βρέθηκαν οι δανειστές. Τώρα θέλουμε να τους κρεμάσουμε. Ο ευκολότερος λαϊκισμός. Να απαλλάξεις κάποιον από την αποπληρωμή των χρεών του. Πρακτική που ακολουθούσαμε για πολλά χρόνια με τα δάνεια που έσβηναν οι κρατικές τράπεζές μας, κατ’ εντολήν των πολιτικών μας. Και κάτι ακόμα για να ολοκληρώσουμε με τον κ. Πολύδωρα. Σε συνέντευξη που έδωσε στον Νίκο Ευαγγελάτο αναφέρθηκε πολλές φορές «στον λαό μου». Η τελευταία φορά που είχα ακούσει τη φράση αυτή, ήταν πριν από χρόνια όταν ο βασιλιάς αναφερόταν στους υπηκόους του. Μήπως επανήλθε η Βασιλεία;
Στη διαγραφή του χρέους υπάρχει ένας πρωτότυπος διαγωνισμός πλειοδοσίας στον οποίο μετέχουν όλοι οι αντιμνημονιακοί πολιτικοί μας. Σε πρόσφατες δηλώσεις του στη Ρώμη, ο κ. Τσίπρας ζήτησε τη διαγραφή του 60% του χρέους. Είναι πράγματι πολύ γενναιόδωρος. Τους άφησε το υπόλοιπο 40%. Απορώ γιατί δεν ζήτησε την πλήρη διαγραφή όλου του χρέους. Εδώ όντως ταιριάζει το «λογαριάζουμε χωρίς τον ξενοδόχο». Εχει πλήρη επίγνωση ότι αυτά που ζητάει δεν γίνονται, αλλά έτσι γίνεται αρεστός στους ψηφοφόρους του και σε όλους αυτούς που αρέσκονται να τους κοροϊδεύουν πολλοί δημοσιογράφοι, με την καθημερινή πλύση εγκεφάλου ότι το χρέος είναι «επαχθές» και δεν πρέπει να πληρωθεί. Ενα τμήμα του σημερινού χρέους προέρχεται από το ΔΝΤ και δεν υπάρχει κανένας τρόπος να διαγραφεί, έκτος αν αλλάξουμε το καταστατικό του ΔΝΤ, πράγμα που δεν φαίνεται πολύ πιθανό. Το υπόλοιπο τμήμα το χρωστάμε άμεσα ή έμμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη που μας δάνεισαν τα χρήματα. Δεν το χρωστάμε ούτε στους τοκογλύφους τραπεζίτες ούτε στους ιδιώτες κερδοσκόπους, τους οποίους αναθεματίζουμε καθημερινά, χωρίς να είναι μέρος του προβλήματος, αλλά ούτε και μέρος της λύσης. Το χρωστάμε σε φορολογούμενους άλλων κρατών. Για φαντασθείτε έναν Αυστριακό πολιτικό να ζητάει από τους Αυστριακούς φορολογούμενους να πληρώσουν κάτι παραπάνω για να διαγραφεί το ελληνικό χρέος. Ακόμα χειρότερα. Μπορείτε να φανταστείτε τον Ελληνα υπουργό Οικονομικών να μας ζητάει περισσότερους φόρους για να διαγράψουμε, για παράδειγμα, το χρέος της Ισπανίας προς την Ελλάδα. Θα τον κρεμάγαμε στο Σύνταγμα. Αυτό ακριβώς ζητάμε να κάνουν οι πολιτικοί στις χώρες που μας έχουν δανείσει. Εδώ μας ζητάει φόρους για να καλύψουμε τις δικές μας ανάγκες και κοντεύουμε να τον λιντσάρουμε.
Αν νομίζετε ότι υπερβάλλω καυτηριάζοντας τον τρόπο που μας έχουν «εκπαιδεύσει» να σκεφτόμαστε, σας παραθέτω μερικά από τα ευρήματα της πρόσφατης δημοσκόπησης της GPO, που παρουσιάστηκε στην εκπομπή «Ανατροπή» στις 12 Φεβρουαρίου 2014. Σε ένα πίνακα, τον οποίο ο Γιάννης Πρετεντέρης, ορθότατα, χαρακτήρισε «Ελλαδάρα», το 47,7% θέλει «Να πάρουμε δάνειο χωρίς νέους δεσμευτικούς όρους». Καλώ οποιονδήποτε από αυτό το δείγμα του 47,7% να μου πει πού δίνουν τέτοια δάνεια, για να πάω να πάρω ένα. Είμαι βέβαιος ότι και εσείς θα θέλατε να μάθετε πού δίνουν αυτά τα φιλανθρωπικά δάνεια. Επίσης, ένα 32,7% θέλει «Να μην αναγνωρίσει η κυβέρνηση το χρέος της Ελλάδας και να το εξαλείψει μονομερώς, αποχωρώντας από την Ευρωζώνη». Και μετά; Θα πρέπει να γυρίσουμε στη λίθινη εποχή ή έστω την εποχή του χαλκού. Αυτό το 32,7% είναι πολύ μεγάλο ποσοστό και δεν πρέπει με κανένα τρόπο να αγνοηθεί. Ελάχιστοι από αυτούς θα ωφεληθούν με την επιστροφή στη δραχμή. Οι περισσότεροι θα είναι σίγουρα σε πολύ χειρότερη κατάσταση, αλλά αυτό φαίνεται ότι δεν τους ενδιαφέρει. Αρκεί να τους δείξουμε ποιοι είμαστε, ανεξάρτητα από τις συνέπειες.
Το τραγικό στην ιστορία του χρέους είναι ότι οι δανειστές μας πιθανότατα να έχουν στο μυαλό τους κάποιο τρόπο να μας διευκολύνουν, αλλά εμείς μπορεί να «χύσουμε την καρδάρα» πριν από αυτό. Ηδη εδώ και πολύ καιρό κουβεντιάζεται η επιμήκυνση της αποπληρωμής κατά 20 χρόνια και η μείωση του επιτοκίου στο 0,5%, το οποίο είναι απίστευτα χαμηλό επιτόκιο για οποιονδήποτε δανεισμό. Μάλιστα, εδώ και μήνες ένα υψηλόβαθμο στέλεχος μεγάλης ευρωπαϊκής τράπεζας μου είπε ότι η λύση για την αποπληρωμή του χρέους μπορεί να διατυπωθεί και ως έξης: «πάρτε όσο χρόνο θέλετε για να αποπληρώσετε το χρέος με τους ρυθμούς που μπορείτε, με σχεδόν μηδενικό επιτόκιο».
Θέλησα να κλείσω το σημερινό κείμενο, όπως το ξεκίνησα, με τον Καραγκιόζη. Στη Wikipedia βρήκα την ακόλουθη αναφορά: «Στην Ελλάδα ο Καραγκιόζης, ως λαϊκός ήρωας, εκπροσωπεί τον φτωχό, εξαθλιωμένο, πονηρό Ελληνα, στο περιβάλλον της Τουρκοκρατίας». Αν στη θέση της Τουρκοκρατίας βάλουμε την Ευρωπαϊκή Ενωση, νομίζω ότι θα έχουμε τη σημερινή εκδοχή του λαϊκού ήρωα, που πολλοί (πολιτικοί και όχι μόνον) θέλουν να μας κάνουν να του μοιάσουμε.
* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.