''ΕΣΦΑΛΜΕΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ, ΕΣΦΑΛΜΕΝΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ''!

Γράφει η Δήμητρα Β. Τσεπεντζή

 

Μετά την πρώτη Κυριακή των εκλογών και την ανακοίνωση των εντυπωσιακών εκλογικών αποτελεσμάτων, διάφορες σκέψεις και ερωτήματα με βασανίζουν.
Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που προσπαθώ να δώσω μια ερμηνεία στις επιλογές ψήφου, τώρα, όμως, ο προβληματισμός μου είναι εντονότερος και με οδήγησε στην απόφαση να τις καταγράψω και να τις μοιραστώ μαζί σας.

Επιτέλους πότε θα ωριμάσουμε πολιτικά εμείς οι Έλληνες και θα ψηφίζουμε με βάση το «κοινό καλό» κι όχι με γνώμονα τις πατροπαράδοτα κληρονομούμενες κομματικές μας αντιλήψεις, τις κατά τ’ άλλα απόλυτα σεβαστές συγγενικές μας σχέσεις, τις καθημερινές κοινωνικές μας επαφές και τις κοινωνικές υποχρεώσεις μας. Πότε θα σταματήσουμε να επιλέγουμε τους «αρεστούς και όχι τους άριστους» - όπως αναφέρεται στο εξαιρετικό άρθρο του κ. Γιάννη Καραπανάγου, με τίτλο «…ΔΙΑΛΕΓΕΙΣ ΤΟΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΚΑΙ ΑΙΣΘΑΝΕΣΑΙ ΚΑΙ ΝΙΚΗΤΗΣ…» και έχει δημοσιευτεί στο διαδίκτυο- εκείνους που διαθέτουν την ικανότητα και το σθένος, τη θέληση και την προοπτική να βοηθήσουν πραγματικά; 

 

Πόσες φορές δεν ακούμε, σε ιδιωτικές συζητήσεις: «Τίποτα δεν έκαναν. Κι αν τους ψηφίσαμε, την τσέπη τους κοίταξαν!...», «Όλοι για το προσωπικό τους συμφέρον βάζουν υποψηφιότητα. Σιγά μην ενδιαφέρονται για τον τόπο…», «Όλοι την κουτάλα κοιτάνε...», «Τόσα χρόνια, δεν άλλαξε τίποτα…», «Αφού αυτός έχει χρήματα, εξαγοράζει ψήφους και βγαίνει, για να τα αρπάξει πολλαπλάσια……» ή «Αυτός βάζει υποψηφιότητα, κάθε φορά με άλλο συνδυασμό, και πάντα ψηφίζεται. Τίποτα δεν έχει κάνει. Κι όμως, τον ψηφίζουν…» και άλλα παρόμοια για να μην αναφερθώ σε χαρακτηρισμούς, που χρησιμοποιούνται, αλλά δεν μπορούν να δημοσιευθούν.

Κι όταν έρχεται εκείνη η στιγμή που εμείς έχουμε τη δύναμη στα χέρια μας, να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε αυτή την αρνητική πραγματικότητα, τι κάνουμε; Επιλέγουμε και ψηφίζουμε εκείνους που εμείς οι ίδιοι κατηγορούσαμε. Τους δίνουμε, για μια ακόμη φορά, τη δυνατότητα να «μην κάνουν τίποτα». Αφού τους είδαμε και αφού διαπιστώσαμε την ανικανότητά τους, γιατί τους ξαναψηφίζουμε; Αφού τους είδαμε και διαπιστώσαμε πως ενδιαφέρθηκαν μόνο για το προσωπικό τους συμφέρον κι αδιαφόρησαν για τα κοινά, γιατί τους σταυροδοτούμε; Αφού τους είδαμε και διαπιστώσαμε πως τίποτα δεν άλλαξαν και η καθημερινότητά μας πνίγεται μέσα στη μιζέρια ως απόρροια των δικών τους ανύπαρκτων έργων και κακών επιλογών, γιατί τους ξαναεπιλέγουμε;

Έχουμε την εντύπωση πως έμαθαν και τώρα στηριζόμενοι στην εμπειρία τους θα βοηθήσουν πραγματικά με σημαντικές δράσεις; Έχουμε την εντύπωση πως όταν ανέλαβαν δεν βρήκαν κάποια υποδομή και τώρα έθεσαν τις βάσεις, οπότε χρειάζονται μια ακόμη ευκαιρία για να ολοκληρώσουν το αόρατο έργο τους; Έχουμε την εντύπωση πως θα εκτιμήσουν το γεγονός πως τους ξαναεπιλέγουμε και θα φιλοτιμηθούν να εργαστούν με γνώμονα το κοινό καλό; Εσφαλμένες εντυπώσεις που μας οδηγούν σε εσφαλμένες αποφάσεις κι επιλογές!

 

Όταν καλούμαστε να ψηφίσουμε είμαστε υπεύθυνοι για το μέλλον τούτου του τόπου, το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας και οφείλουμε να βάζουμε στην άκρη κριτήρια επιλογών συγγενικά – «Δεν είναι κατάλληλος, αλλά τι να κάνω, είναι ξάδερφος, θείος, ανιψιός και άλλα τέτοια...» ή «Να μην ψηφίσω το δικό μας παιδί; Να έχω κι εγώ έναν δικό μου άνθρωπο στα μέσα;» - κοινωνικά - «Είναι γείτονας, μια πόρτα, δεν θα τα καταφέρει, αλλά δε βαριέσαι, εγώ θα σώσω την κατάσταση;…» - ή κομματικά - «Εμείς, πάππου προπάππου, αυτό το κόμμα ψηφίζαμε, τώρα θα αλλάξουμε;..» και με παρρησία και αξιοκρατικά κριτήρια σκέψης να επιλέγουμε πρόσωπα σε οιοδήποτε πολιτικό βάθρο - δημοτικό, περιφερειακό, βουλευτικό, ευρωβουλευτικό - που μπορούν και θέλουν να προσφέρουν, που έχουν αποδείξει, από την προσωπική τους πορεία, πως είναι ικανά, μαχητικά, δημιουργικά, εργατικά, προοδευτικά και δεν κοιτάζουν μόνο την «κουτάλα», όπως μου είπε κάποιος συνδημότης μου, προ ημερών, «Μα πώς να μείνεις μακριά από την κουτάλα; Είναι πέντε χρόνια αυτή τη φορά!..».