ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις*

• Αποκλειστικά για το παρόν ιστολόγιο

Και μια παλιά ελληνική παροιμία λέει: "φαμελιά αγαπημένη στα άπαρτα τα κάστρα μπαίνει". Και μια δεύτερη λέει: "καλλιά σόι παρά μπόι". Και μια τρίτη: "ας είναι πολύ το γένος μου και ας με μισάει ο κόσμος".

Σαν μια γροθιά είναι η οικογένεια και όταν είναι ιδιαιτέρως δεμένη σαν ατσάλινη γροθιά.
Ποτέ και κανένας δεν θα καταφέρει όχι μόνο να τη διαλύσει αλλά και να καταφέρει να τρυπώσει μέσα και να σπείρει διχόνοια. 

Οι οικογένειες που είναι δεμένες μεγαλουργούν, τρανώνουν, γίνονται αξιοζήλευτες και πλουτίζουν. Ο τρόπος που κυβερνάται η οικογένεια χρειάζεται τρόπο. Να υπάρχει μία κεφαλή που να είναι σεβαστή και τίμια και να τη σέβονται όλοι. Και ηθικό και ψυχολογικό στήριγμα για το κάθε μέλος. Δεν έχει σημασία ποιος από τους δύο γονείς θα αναλάβει τον έναν η τον άλλο ρόλο, αρκεί να είναι σθεναροί σε αυτό που κάνουν και να κρατούν μια σταθερή γραμμή. Να μπορούν να κρατούν τα μέλη της οικογένεια ενωμένα και το περισσότερο να προστατεύουν τα πιο αδύναμα μέλη.

Στις εποχές τις παλιές, όταν ακόμα δεν υπήρχε ηλεκτρικό και οι οικογένειες ήταν πολυπληθείς, έβρισκαν τον τρόπο και διοικούσαν την μονάδα αυτή οι γονείς κατανέμοντας αρμοδιότητες στα παιδιά ανάλογα με τις ικανότητές τους και τις ανάγκες τους. Τα παιδιά αυτά μεγάλωσαν και έφτιαξαν τις δικές τους οικογένειες και με τον ίδιο στιβαρό τρόπο-κάποιοι θα το πουν αυταρχικό-μεγάλωσαν τα παιδιά τους. Και έτσι ένας ολόκληρος λαός αναπτύχθηκε. Ενωμένοι, μέσα στις κυριακάτικες συναντήσεις και την προστασία των αδύναμων μελών.

Αν υπάρχει κάποιος αδύναμος κρίκος στην οικογένεια, καλό είναι να μην του το υπενθυμίζουμε ή να τον χλευάζουμε. Βοηθάει να γνωρίζει την κατάστασή του, όμως η στοργή μας και οι περιποιήσεις μας, η αγάπη μας προς το άτομο αυτό λειτουργούν σαν φάρμακο στον ψυχικό του κόσμο. Είναι και αδυναμίες που δεν επιλέγει το άτομο. Απλά συμβαίνει. Ανακαλύπτει κάποια στιγμή την διαφορετικότητά του. Και τότε τι πρέπει οι γονείς να κάνουν; Να το πετάξουν στον Καιάδα; Όσο μπορεί μια οικογένεια να είναι συμπαθής και να βοηθά ουσιαστικά τον αδύναμό της κρίκο, τόσο θα αποτρέπει και ανομία. Μεγάλη τέχνη χρειάζεται και από τους δύο γονυκλινείς να αποδεχτούν το γεγονός και πολύ περισσότερο τα μετάλλια όλου του κόσμου για να παραμερίσουν τον εγωισμό τους και να σκύψουν με ειλικρίνεια στο πρόβλημα.

Όμως δεν υπάρχει εγχειρίδιά που να διδάσκει πώς να μεγαλώνει κανείς παιδιά. Υπάρχει η αγάπη που κάνει θαύματα. Αν η οικογένεια μένει ενωμένη τότε τα μέλη τους δεν έχουν μόνο σημείο αναφοράς αλλά και ευλογία. Και η ευλογία του πατέρα και της μητέρας είναι το ισχυρότερο όπλο για να ανταπεξέλθουν στην ζωή!

*Πολιτικός Επιστήμων