Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις*
- Αποκλειστικά για το παρόν ιστολόγιο
Και μια παλιά παροιμία λέει: "η θάλασσα απού τα νερά ποτές δεν ξεχειλίζει και δε χορταίνει ο αχάριστος και χάρη δεν γνωρίζει". Και μια δεύτερη λέει: "κουφού καμπάνα και αν βαράς, νεκρό κι αν θυμιατίζεις κι αχάριστο αν βοηθάς,όλα χαμένα πάνε". Και μια τρίτη: "ολημερίς τον άνθρωπο τονε κρατείς στην πλάτη, το βράδυ το ξεβοήθησες και σου βγαλε το μάτι". Η ευγνωμοσύνη που νοιώθουμε για τον συνάνθρωπο που μας βοήθησε σε μια δύσκολη στιγμή μας, έχει να κάνει με τη λέξη "ευχαριστώ". Πόσο δύσκολο είναι να προφέρουμε μια τόσο μικρή λέξη για να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας. Πόσο δύσκολο είναι να ξεπεράσουμε τον εγωισμό μας και να σκύψουμε στο μεγαλείο των συναισθημάτων. Οι συνάνθρωποί μας αρκούνται στο να εξαντλούν με στόμφο τα δικά τους επιτεύγματα, δίχως να μνημονεύουν ότι σε κάποιες προσπάθειές τους δεν ήταν μόνοι. Ότι έδωσαν μαζί τους μάχες και οι συγγενείς και οι φίλοι και κάποιοι εθελοντές ίσως. Αυτό το εγώ μας, είναι τόσο μεγάλο και αχόρταγο, που τρώει και καταστρέφει τις ανθρώπινες σχέσεις. Μαζί με την αχαριστία, είναι το δίδυμο που μετατρέπει το άτομο σε μονάδα αρνητικού πρόσημου.
Πόσο γλυκές θα ήταν οι σκέψεις μας, όταν τα δύσκολα και τα βάσανά μας τελειώνουν και θυμόμαστε με αναφορές τους ανθρώπους εκείνους που μας συμπαραστάθηκαν, που ήταν πλάι μας, δίχως να ζητούν άμεση αμοιβή. Η προσφορά στον συνάνθρωπο, ειδικά στον πόνο, είναι μεγαλειώδης πράξη αδελφοσύνης. Και αρκεί, ναι αρκεί αυτό το γλυκό "ευχαριστώ" να ακουστεί, να βγει από από μέσα μας για να δείξει μια ελάχιστη ικανότητα αναγνώρισης της προσφοράς μας. Δύσκολα όμως, πολύ δύσκολα, αναγνωρίζεται το έργο των συνανθρώπων. Καμιά φορά γινόμαστε και καχύποπτοι απέναντί τους. Όμως, όταν η απελπισία και ο πόνος χτυπήσουν το δικό μας κατώφλι, θα θέλαμε ένα ώμο να στηριχθούμε και κάποιον να μιλήσουμε.
Ο εθελοντισμός, είναι μία από τις μορφές προσφοράς που είναι αξιοθαύμαστες. Από λίγο και σύμφωνα με τις δυνάμεις μας, σίγουρα μπορούμε να βοηθήσουμε. Και ας μην ακούσουμε ποτέ τον καλό λόγο. Και ας μην μας ξέρουν ποτέ με το όνομά μας. Και ας δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις για να καταρρεύσουμε κάποιες φορές εμείς οι ίδιοι. Κάποιος θα έλεγε "με πειράζει που υπάρχει τόση αχαριστία". Ναι σίγουρα, ενοχλεί. Όμως, όταν ήμαστε αποφασισμένοι να πράξουμε το συγκεκριμένο έργο τότε κανείς και τίποτα δεν είναι ικανά να μας σταματήσουν. Γιατί πρώτα η δική μας καρδούλα έχει γιατρευτεί, η δική μας ψυχή έχει γαληνέψει, γιατί πρώτα εμείς ψηλώσαμε που τα καταφέραμε και μετά ας ακούσουμε και ένα "ευχαριστώ".
Ας μην λοιπόν προσπερνάμε αδιάφορα όσους έχουν την ανάγκη μας. Ας μην ξεχνούμε ότι ήμαστε όλοι άνθρωποι φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά και ζούμε κάτω από τον ίδιο ήλιο.
*Πολιτικός Επιστήμων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.