Βιολέττα Ψωφάκη*
Αυτό που στην εποχή μας είναι γνωστό σαν «εσωτερικό παιδί» είναι η αρχετυπική, Γιουγκική έννοια του «puer aeternus» ή «puella aeterna» αν πρόκειται για γυναίκα. Είναι το μέρος του εαυτού μας που δεν έχει μεγαλώσει ποτέ, είναι το παιδί που ήμασταν κάποτε, με τις απογοητεύσεις, τη μοναξιά, τη θλίψη και τον πόνο του. Το παιδί που εξακολουθεί να ζει μέσα μας, διατηρώντας τις συνήθειες που δημιούργησε κατά την διάρκεια της παιδικής ηλικίας και του ήταν χρήσιμες για να επιβιώσει. Το παιδί που αποδέχτηκε, χωρίς αμφισβήτηση, τις γνώμες και πεποιθήσεις των γονιών και του περιβάλλοντός του σε μία προσπάθεια να ανήκει και να γίνει αποδεκτό.
Σαν παιδιά, οτιδήποτε μάθαμε για την αγάπη το μάθαμε από τους γονείς μας, από ανθρώπους που, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν ήταν ελεύθεροι και υγιείς συναισθηματικά, που δεν είχαν βιώσει την αγάπη με υγιή τρόπο εξαιτίας των δικών τους παιδικών τραυμάτων. Μάθαμε για την αλήθεια από ανθρώπους που δεν ήταν ειλικρινείς ούτε με τον εαυτό τους ούτε με τους άλλους. Μάθαμε για την ελευθερία από ανθρώπους που ήταν δέσμιοι των συμβάσεων, σε εσωτερικό και εξωτερικό επίπεδο.
Μάθαμε για την αυθεντικότητα και την αποδοχή από ανθρώπους που ποτέ δεν αποδέχτηκαν τον εαυτό τους κι έζησαν τη ζωή τους κρυμμένοι πίσω από μάσκες. Το περιβάλλον στο οποίο ανατραφήκαμε μας δίδαξε πως δεν είναι σωστό να βιώνουμε όλα τα αισθήματα, πως υπάρχουν συναισθήματα που δεν είναι καλά κι έτσι μάθαμε τρόπους να ελέγχουμε και να κρύβουμε αυτά που δεν ήταν αποδεκτά. Μέσα από αυτή την διαδικασία, όμως, ένα μεγάλο μέρος του αυθεντικού εαυτού μας εξορίστηκε στα σκοτάδια του υποσυνείδητου.
Σαν παιδιά είχαμε την τάση, όταν κάτι δεν πήγαινε καλά, να θεωρούμε πως ήταν δικό μας λάθος, πως κάτι δεν κάναμε σωστά. Πιστεύαμε πως δεν μας αγαπούσαν επειδή δεν ήμασταν αρκετά καλοί ή ήσυχοι ή έξυπνοι. Μάθαμε να απορρίπτουμε τον εαυτό μας και να νοιώθουμε ενοχή για ότι λάθος κάναμε και ντροπή γι αυτό που ήμασταν. Δυστυχώς μεγαλώνοντας και ζώντας μηχανικά, χωρίς επίγνωση, όχι μόνο διατηρούμε αλλά και ενδυναμώνουμε, ασυνείδητα συνήθως, αυτές τις πεποιθήσεις για τον εαυτό μας.
Σαν παιδιά δεν είχαμε τη δυνατότητα να αντιληφθούμε την πραγματικότητα και να πούμε «Ο πατέρας μου είναι βίαιος και ξεσπά το θυμό του πάνω μου και η μητέρα μου είναι τόσο αδύναμη που δεν τολμά να με προστατεύσει. Μήπως να πάω να μείνω αλλού;» Κι έτσι υιοθετήσαμε συμπεριφορές και δημιουργήσαμε αμυντικά συστήματα για να πάψουμε να είμαστε τόσο ευάλωτοι. Ακλουθώντας τα «πρέπει» και «δεν πρέπει» των γονιών και των δασκάλων διαμορφώσαμε την προσωπικότητά μας έτσι ώστε να είμαστε «φυσιολογικοί» και δημιουργήσαμε τη δική μας μάσκα, τέτοια που θα γινόταν αποδεκτή από το γενικότερο περιβάλλον μας.
Με αυτόν τον τρόπο προγραμματιστήκαμε κι εμείς, όπως είχαν προγραμματιστεί όλες οι γενιές πριν από μας, να πιστεύουμε πως όλα στη ζωή συμβαίνουν τυχαία, να κατηγορούμε τους άλλους για οτιδήποτε δεν πηγαίνει καλά και να νοιώθουμε θύματα, αδικημένοι και χτυπημένοι από μία μοίρα σκληρή… Προγραμματιστήκαμε να ακολουθούμε το κοπάδι, να μη διαφέρουμε, να μην αμφισβητούμε την εξουσία, γιατί υπάρχει καθολικότερη μορφή εξουσίας από αυτή των γονιών πάνω στα παιδιά τους;
Σαν ενήλικες αντιδρούμε βάσει του προγραμματισμού που λάβαμε στην παιδική μας ηλικία και υπακούμε στην επικριτική εσωτερική μας φωνή. Όλοι έχουμε μέσα μας ένα γονιό κι ένα παιδί και, τι έκπληξη, η φωνή του γονιού μας επικρίνει ασταμάτητα… Βέβαια, στην πραγματικότητα, εμείς, οι αποκαλούμενοι «ενήλικες» κάθε άλλο παρά έχουμε ενηλικιωθεί. Ναι, φυσικά τα χρόνια περνάνε και μεγαλώνουμε και θα γεράσουμε κάποια στιγμή αλλά, από ψυχολογικής άποψης, δεν ενηλικιωνόμαστε παρά μόνο όταν αναγνωρίσουμε, αποδεχτούμε, αγκαλιάσουμε, αγαπήσουμε και αναλάβουμε την πλήρη ευθύνη του εσωτερικού μας παιδιού. Οι περισσότεροι από μας όχι μόνο δεν το κάνουν αυτό, αλλά αντιθέτως αρνούνται και απορρίπτουν την αθωότητα, τη χαρά και την ευαισθησία του εσωτερικού τους παιδιού.
Παρόλ’ αυτά η συναισθηματική ενέργεια όλων όσων έχουμε βιώσει κατά τη διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας δεν εξαφανίζεται απλά επειδή εμείς την αρνούμαστε, βρίσκεται παγιδευμένη μέσα στο σώμα μας. Το πληγωμένο εσωτερικό μας παιδί βρίσκεται πάντα μέσα μας, προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή μας και ζητώντας την ασφάλεια και την αγάπη που δεν έλαβε. Σε κάθε συναισθηματικό ή ψυχικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε υπάρχει ένα μήνυμα από το παιδί μέσα μας που μας μιλά για το παρελθόν, για κάτι που μας ακινητοποιεί ή μας πληγώνει, και λαχταρά να το καταλάβουμε.
Αυτό που χρειάζεται για να θεραπευτεί το εσωτερικό μας παιδί είναι αγάπη και αποδοχή. Έχει ανάγκη να ακουστεί, να νιώσει ότι αξίζει, ότι είναι σημαντικό, ότι το αποδεχόμαστε ακριβώς όπως είναι. Αυτά μπορούμε να του τα προσφέρουμε με το να γίνουμε εμείς ο γονιός του. Θα πρέπει να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του, να ξέρει πως θα είμαστε πάντα δίπλα του, πως μπορεί να στηριχτεί σε μας, πως αναγνωρίζουμε και κατανοούμε τα συναισθήματά του, πως έχουμε την ικανότητα και την ευθύνη να βρούμε λύσεις και να τακτοποιήσουμε όλα τα θέματα που προκύπτουν και πως δε χρειάζεται να αναλάβει άλλο ρόλο πέρα από το δικό του, πέρα από το να είναι ο αυθεντικός, αληθινός εαυτός του.
Υπάρχει ένας μικρός διαλογισμός που μπορούμε να κάνουμε καθημερινά για να επανασυνδεθούμε με το παιδί μέσα μας.
Αφού πάρουμε μερικές βαθιές ανάσες και χαλαρώσουμε, λέμε «Κοιτάζω μέσα μου και βλέπω το τέλειο παιδί που κατοικεί στην καρδιά μου. Κρατώ το μικρό αυτό πλάσμα στην αγκαλιά μου τρυφερά και του προσφέρω όλη μου την αγάπη. Το εσωτερικό μου παιδί νιώθει ότι είναι πολύτιμο για μένα και γνωρίζει πως είναι ασφαλές μαζί μου. Μοιράζομαι την αγάπη μου με τον παιδικό μου εαυτό κι αυτός μου αποκαλύπτει την τεράστια δύναμη της αθωότητας».
*Certified Professional Coach, Συγγραφέας
Πηγή: http://enallaktikidrasi.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.