Η ΒΑΡΚΑ ΜΟΥ!

Γράφει η Δήμητρα Καφρομάνη

Καθισμένη οκλαδόν, ράβω το πανί μου. 

Κλωστές βγάζει η ψυχή μου, βελόνες το μυαλό μου.

Δεν βλέπω τόσο καλά πλέον για να περάσω την κλωστή στη βελόνα, αλλά όταν τελειώσω, το πανί μου θα είναι πάλι γερό όπως στην αρχή.

Με δυσκολεύουν τα κουρελιασμένα κομμάτια, με βαραίνει η μυρωδιά της αλμύρας.

Ξύλα δεν έχω πολλά, όλα ξεφτισμένα, θέλουν βάψιμο και λουστράρισμα.

Άγκυρα δεν μου χρειάζεται, όταν αράζω θα τραβάω τη βάρκα μου στη στεριά και θα την έχω κοντά μου.

Δεν θέλω να ξεχάσω ποτέ ότι αυτή με έφερε μέχρι εδώ, αυτή θα με πάει και κάπου παραπέρα.

Θα την βάψω πράσινη. Θα ονομαστεί «Ελπίδα».

Και όταν τσακίζεται η Ελπίδα μου, θα κολυμπάω μέχρι τη στεριά και θα την φτιάχνω καινούργια. 

Αυτή θα είναι η ζωή μου.

Η βάρκα δεν είναι μεγάλη. Λιγοστός ο κόσμος που θα χωρέσει μέσα.

Αν θέλει κάποιος να του μάθω τη θάλασσα, θα πρέπει πρώτα να μάθει να σέβεται τη βάρκα.

Aν κάποιος θέλει να βοηθήσει να πάμε τη βάρκα πιο γρήγορα και πιο σίγουρα, η βοήθεια θα είναι καλοδεχούμενη.

Αν θέλει να γίνει συνοδοιπόρος στο ταξίδι, ακόμα καλύτερα.

Αν δεν θέλει να βοηθήσει πάλι, εγώ τη βάρκα θα την πάω έτσι και αλλιώς.

Ας φροντίσει μόνο να ξέρει το λιμάνι που θα τον αφήσω για να γνωρίζω και εγώ την πορεία της βάρκας εξ’ αρχής.

Όποιος μπει με σκοπό να βουλιάξει τη βάρκα, καλό είναι να παραμείνει στη στεριά και να περιμένει την επόμενη. Την όποια επόμενη. 

Στην καλή περίπτωση η βάρκα θα το καταλάβει και θα τον βγάλει στην πρώτη διαθέσιμη στεριά, στην χειρότερη θα κουνηθεί την κατάλληλη στιγμή και θα τον πνίξει στη θάλασσα.

Παρατρεχάμενοι, ανέντιμοι, βολεψάκηδες, φοβισμένοι, ειδικού χειρισμού, και κυρίως ανέτοιμοι για ταξίδι, ας παραμείνουν στη στεριά τους.

Λαθρεπιβάτες, γυρολόγοι, πραματευτάδες, ληστές, φονιάδες, παρτάκηδες, αναξιοπαθούντες, αγιοπαντελεήμονες, δεν γίνονται δεκτοί. 

Όχι από μένα. Απ΄τη βάρκα.

Ο χάρτης και η πορεία είναι χαραγμένα κάπου μέσα μας. Ανάμεσα στα ξύλα της βάρκας και στο δέρμα το δικό μου.

Πυξίδα δεν έχουμε. Διαβάζουμε πια τα σημάδια και τον καιρό.

Τις φορές που τα σημάδια θα είναι λάθος, και ο καιρός κόντρα, θα μας σώζει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

Θα μας σώζει ότι αγαπάμε πολύ αυτό που φτάσαμε να είμαστε, και θέλουμε να το κρατήσουμε ζωντανό πάση θυσία.

Θα μας σώζει το γεγονός ότι εγώ έμαθα να φροντίζω τη βάρκα και η βάρκα μ έμαθε να την φτιάχνω ξανά απ την αρχή.

Μην περιμένει κανείς Τιτανικούς γιατί θα απογοητευτεί. 

Τραγουδάμε, αλλά τα δικά μας τραγούδια. Χορεύουμε, αλλά τους δικούς μας χορούς.

Εκείνους που σ’ αφήνουν εξουθενωμένο στο τέλος της νύχτας αλλά απόλυτα ευχαριστημένο ακόμα και αν δεν ήξερες καλά τα βήματα.

Φαγητό δεν θα μας λείψει, για μαχαιροπίρουνα δεν είμαι τόσο σίγουρη.

Πολύ ζέστη δεν θα χουμε, αλλά παγωμένοι δεν θα νιώσουμε ποτέ μας.

Τίποτα υπερπολυτελές, υπερσύγχρονο, υπερβολικό.

Απλά μια βάρκα ικανή να επιβιώνει.

Κάτι ξύλα ξαναφτιαγμένα, κάτι πανιά ξαναραμμένα και μια ελπίδα για όνομα. 

Πηγή: http://www.o-klooun.com