Φορτωμένες στοχασμό οι αναμνήσεις, μας περιμένουν πλάι στο σύννεφο της μπόρας, πλάι στου πεύκου τη δροσιά…
Είναι οι μνήμες της ζωής που λούζουμε με το αθάνατο νάμα της ψυχής.
Είναι εκείνες οι στιγμές που δεν πεθαίνουνε ποτέ, μόνο πληθαίνουν και σιγοψέλνουν μια επωδό.
Αρματωμένος ο νους με εικόνες ζωγραφιές του χθες, που άλλοτε τις βλέπει ο ήλιος και γέρνει ματωμένος και βραδιάζει στον ουρανό της καρδιάς, κι άλλοτε ανατέλλει με ένα καινούργιο φως που όλα τα ζωντανεύει απ’ την αρχή και χαμογελά.
Κείνες τις όμορφες στιγμές που τις βαφτίσαμε με ονόματα λουλουδιών, κείνες τις χρωματιστές χαρές ας περιθάλψουμε σήμερα.
Μικραίνει η ζωή μέρα με τη μέρα και όσοι νομίζουμε ότι είναι ατελείωτη, αφήνουνε τις στιγμές της να χάνονται και τα καημένα χρόνια μας να τριγυρνούν ξυπόλητα ψάχνοντας σάρκα να ντυθούν.
Απορώ πώς κάνουμε ισορροπία σ’ ένα πόδι ενώ μπορούμε να βαδίζουμε με τα δύο.
Απορώ γιατί δεν αντιδρούμε όταν φοβισμένα πετά η καρδιά μας.
Απορώ για όλη αυτή την αδικία που γύρω μας σέρνει αλυσίδες κι ενώ ξεκινάμε με μαύρα μαλλιά όταν γίνονται λευκά δεν έχουμε ακούσει ακόμα τον ήχο του δίκιου.
Πόσο απέχει η ανθρώπινη όαση από το σπίτι μας;
Βάλε το χέρι στην καρδιά και πες μου εσύ που τούτη την στιγμή διαβάζεις τούτα μου τα λόγια, πόσες φορές γέλασες και πόσες έκλαψες;
Ποιος είδε κείνες τις σιωπές σου να μιλούν με κουβέντες που καίνε σαν κάρβουνο;
Πες μου θαρρετά με τη φωνή του παιδιού, του εφήβου, την φωνή του ώριμου νου σου, σ’ αγάπησαν όσο αγάπησες; Πήρες όσα έδωσες;
Ήρθαν στιγμές που ήθελες να πνιγείς σ’ ένα ποτήρι δάκρυα;
Ένιωσες ποτέ σαν ένα μοναχικό τραγούδι που έψαχνε ένα γραμμόφωνο για να πει τον πόνο του;
Ήρθαν στιγμές που μέθυσες από μια ζεστή αγκαλιά;
Έπαψες ποτέ να περιμένεις τη δικαίωση;
Σε παρακαλώ μην πάψεις… να δες το ακρογιάλι… κείνο το ακρογιάλι… κοντεύεις… σε λίγο φτάνεις, γι’ αυτό σου λέω, μην πάψεις να ελπίζεις και μην το βάλεις ποτέ κάτω... μ' ακούς; Ποτέ!!!
Πηγή: https://komianos.wordpress.com
Φορτωμένες στοχασμό οι αναμνήσεις, μας περιμένουν πλάι στο σύννεφο της μπόρας, πλάι στου πεύκου τη δροσιά…
Είναι εκείνες οι στιγμές που δεν πεθαίνουνε ποτέ, μόνο πληθαίνουν και σιγοψέλνουν μια επωδό.
Αρματωμένος ο νους με εικόνες ζωγραφιές του χθες, που άλλοτε τις βλέπει ο ήλιος και γέρνει ματωμένος και βραδιάζει στον ουρανό της καρδιάς, κι άλλοτε ανατέλλει με ένα καινούργιο φως που όλα τα ζωντανεύει απ’ την αρχή και χαμογελά.
Κείνες τις όμορφες στιγμές που τις βαφτίσαμε με ονόματα λουλουδιών, κείνες τις χρωματιστές χαρές ας περιθάλψουμε σήμερα.
Μικραίνει η ζωή μέρα με τη μέρα και όσοι νομίζουμε ότι είναι ατελείωτη, αφήνουνε τις στιγμές της να χάνονται και τα καημένα χρόνια μας να τριγυρνούν ξυπόλητα ψάχνοντας σάρκα να ντυθούν.
Απορώ πώς κάνουμε ισορροπία σ’ ένα πόδι ενώ μπορούμε να βαδίζουμε με τα δύο.
Απορώ γιατί δεν αντιδρούμε όταν φοβισμένα πετά η καρδιά μας.
Απορώ για όλη αυτή την αδικία που γύρω μας σέρνει αλυσίδες κι ενώ ξεκινάμε με μαύρα μαλλιά όταν γίνονται λευκά δεν έχουμε ακούσει ακόμα τον ήχο του δίκιου.
Πόσο απέχει η ανθρώπινη όαση από το σπίτι μας;
Βάλε το χέρι στην καρδιά και πες μου εσύ που τούτη την στιγμή διαβάζεις τούτα μου τα λόγια, πόσες φορές γέλασες και πόσες έκλαψες;
Ποιος είδε κείνες τις σιωπές σου να μιλούν με κουβέντες που καίνε σαν κάρβουνο;
Πες μου θαρρετά με τη φωνή του παιδιού, του εφήβου, την φωνή του ώριμου νου σου, σ’ αγάπησαν όσο αγάπησες; Πήρες όσα έδωσες;
Ήρθαν στιγμές που ήθελες να πνιγείς σ’ ένα ποτήρι δάκρυα;
Ένιωσες ποτέ σαν ένα μοναχικό τραγούδι που έψαχνε ένα γραμμόφωνο για να πει τον πόνο του;
Ήρθαν στιγμές που μέθυσες από μια ζεστή αγκαλιά;
Έπαψες ποτέ να περιμένεις τη δικαίωση;
Σε παρακαλώ μην πάψεις… να δες το ακρογιάλι… κείνο το ακρογιάλι… κοντεύεις… σε λίγο φτάνεις, γι’ αυτό σου λέω, μην πάψεις να ελπίζεις και μην το βάλεις ποτέ κάτω... μ' ακούς; Ποτέ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.