ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ!

Γράφει ο Ελευθεριάδης Πυθαγόρας Κωνσταντίνος*

Αφορμή αυτού του άρθρου ήταν μία επίσκεψη στο φροντιστήριο των γαλλικών μου. Μία επίσκεψη αποχαιρετισμού. Ευχαριστίες, αναμνήσεις, υποσχέσεις, ευχές. Ο χώρος όπου ξεκίνησαν όλα πριν από δυο χρόνια τώρα με αποχαιρετούσε, υπενθυμίζοντας μου πως κάθε κύκλος τελειώνει για να ξεκινήσει ένας καινούργιος. Τι γίνεται, όμως, όταν δεν θέλεις να κλείσεις την πόρτα σε κάτι που σε γέμιζε τόσο;
Κι αν απλώς δεν έχεις άλλη επιλογή; Αν οι συνθήκες δεν στο επιτρέπουν; Τουλάχιστον για το άμεσο παρόν; Δεν αποχαιρέτησα μόνο το κτίριο, δεν στεναχωρέθηκα μόνο για το κυλικείο όπου πίναμε με τους φίλους μου τους ζεστούς καφέδες και τρώγαμε μπισκότα. Ούτε μόνο τις αίθουσες όπου γέμιζαν με γέλιο, χαμόγελα, άγχη φιλοξενώντας μερικούς ανθρώπους, που προσπαθούσαν να μάθουν γαλλικά. Μία ξένη γλώσσα ένωσε τόσους ανθρώπους, που μιλούσαν την ίδια.
Όταν μία πόρτα κλείνει, λένε, πως πάντα ανοίγει μία άλλη, με νέες εμπειρίες, νέα πρόσωπα, νέες ιστορίες. Είναι δύσκολο να αποχαιρετάς κάτι δικό σου, κάτι που αγάπησες τόσο πολύ. Οι άνθρωποι δεν κρύβονται πίσω από πόρτες. Δεν μπορείς να κλειδώσεις μία πόρτα, σαν μία ιστορία, και να τους αφήσεις πίσω σου. Μπορεί οι συνθήκες να σε αναγκάζουν να ανοίξεις μία καινούργια πόρτα αλλά πάντα έχεις τη δυνατότητα να κρατήσεις το κλειδί της προηγούμενης.
Στο χέρι σου είναι να μη χάσεις το κλειδί, όντας ενθουσιασμένος από την καινούργια εμπειρία της άλλης πόρτας. Αν η ζωή, όμως, σου επιτρέπει να βρίσκεσαι πάντα πίσω από μία πόρτα, πόσο εύκολο είναι να συνδυάσεις την παραμονή σου πίσω από δυο διαφορετικές; Ίσως τη λύση αυτού του ερωτήματος στη δίνει πολλές φορές η ίδια η ζωή. Κλείνεις μία πόρτα, κρατάς το κλειδί της σφιχτά για να μην το χάσεις. Ανοίγεις πολλές καινούργιες και επιστρέφεις πίσω. Τι γίνεται, όμως, όταν οι κάτοικοι της προηγούμενης έχουν αποφασίσει να αλλάξουν την κλειδαριά της;

Κάθε απόφαση σου κλείνει μία πόρτα και ανοίγει μία καινούργια. Αυτή είναι και η μαγεία των αποφάσεων. Δεν ξέρεις ποτέ σε τι θα σε οδηγήσουν. Νέοι άνθρωποι, νέα μέρη, νέες εμπειρίες, νέες εικόνες.
Κλείνοντας την πόρτα, ένας πολύ δικός μου άνθρωπος γύρισε και μου είπε: "Έτσι είναι η ζωή, ένας κύκλος κλείνει για να ξεκινήσει ο επόμενος."
Οι αναμνήσεις εκείνη τη στιγμή διαδέχονταν η μία την άλλη. Τόσα πρόσωπα, τόσα χαμόγελα, τόσες εκμυστηρεύσεις. τόση στήριξη, τόσο πρόγραμμα, τόση χαρά.
Αν η ζωή μας είναι μία διαδοχή κύκλων που ολοκληρώνονται για να ξεκινήσουν οι επόμενοι ή πόρτες κλειστές με κρεμασμένα κλειδιά στο χέρι μας, τότε το μόνο που πρέπει να προσέξουμε είναι να φυλάμε καλά τα σωστά κλειδιά. Εκείνα που θα μας δώσουν, κάποτε, ξανά πρόσβαση σε χώρους, που μας έκαναν ευτυχισμένους. Κι αν ήταν οι σωστοί, σίγουρα δεν θα έχουν αλλάξει την κλειδαριά τους...

*Αυτό το άρθρο το αφιερώνω σε μία μοναδική πόρτα της ζωής μου, που μου χάρισε ανθρώπους, ευτυχία, πληρότητα και μου έδειξε τον δρόμο για να φτάσω ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρό μου. ( Quartien Latin).

Πηγή: http://pithagoreiotheorima.blogspot.gr